Koja je evolutivna prednost krvnih grupa, kako su one distribuirane u okviru populacija i da li nam je zaista važno kojoj krvnoj grupi pripadamo?

Godina je 1492. Papa Inoćentije VIII teško je bolestan. Njegov doktor predlaže da kao terapiju uzime krv od druge, zdrave osobe, a kako još ne postoji znanje o intravenskom kardiovaskularnom sistemu, jedino rješenje je da krv – popije. Terapija ipak ne prolazi uspešno, jer papa nedugo zatim umire. Međutim, ovaj događaj ostaje zabeležen kao prvi poznati slučaj transfuzije krvi.

Nizu, iz današnje perspektive naivnih, čak i bizarnih metoda za transfuziju, pridodati su i viševjekovni pokušaji unošenja krvi životinja u organizam čoveka. Koliko god neuspešni, oni su ipak davali svoj doprinos nauci, makar i tako što su ukazivali na pogrešan pristup, da bi u 19. veku engleski lekar Džejms Blandel konačno shvatio da čovjek može primiti samo čovečju krv.

Krajem tog veka naučnici su primjetili da pri meijšanju krvi zdrave i bolesne osobe dolazi do njenog zgrušavanja u grudvice, čime su već došli nadomak samog rješenja ove vjekovne misterije. Nedostajala je još samo poslednja karika.

Godine 1900. austrijski biolog Karl Landštajner u svojim istraživanjima odlazi korak dalje i želi da se uvjeri da li će do zgrušavanja doći i ako se pomiješa krv dve zdrave osobe. On uzima primjerke svoje i krvi svojih saradnika, miješa ih svaku sa svakom, uočava zakonitosti pod kojima se neke krvi zgrušavaju, a neke ne i, konačno, dolazi do zaključka da postoje tri grupe koje imenuje A, B i C.

Ovo epohalno otkriće, vrijedno Nobelove nagrade, označilo je kraj viševjekovnih neizvesnosti i strahova ljekara u situaciji kad nekom pacijentu treba dati krv. U početku poduhvat visokog rizika, sada je postao rutinska procedura.