Ivo Andrić bio je srpski pisac. Rođen je 9. oktobra 1892. godine u Travniku, a umro je u Beogradu 13. marta 1975. godine. Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost. Sin Antuna Andrića, po zanimanju bio je nadzornik, i Katarine Andrić, rođene Pejić.

Ovaj veliki pisac rodio se u Travniku igrom slučajnosti, zato što mu je majka došla u taj grad da posjeti rodbinu. Njegova porodica tradicionalno se bavila kujundžijskim zanatom, u Sarajevu, gradu za koji su bili vezani decenijama.

Za vrijeme gimnazijskih dana počeo je da piše poeziju. Svoju prvu pjesmu ,,U sumrak“ objavio je u ,,Bosanskoj vili“ 1911. godine. Tada je bio pripadnik nacionalnog pokreta ,,Mlada Bosna“. Strastveni je pobornik integralnog jugoslovenstva i borac za oslobođenje svog naroda od Austrougarske monarhije.

Odlazi u Zagreb u oktobru 1912. godine na Filozofski fakultet Kraljevskog Univerziteta, sa stipendijom hrvatskog kulturno-prosvjetnog društva ,,Napredak“.

U kontinuitetu je pisao refleksivne pjesme u prozi. Godine 1914. u junu objavio je šest pjesama u prozi u panorami ,,Hrvatska mlada lirika“, zahvaljujući Društvu hrvatskih književnika.

Dana 28. juna 1914. Andrić je napustio Krakov, kada je čuo za vijest o sarajevskom atentatu na austrougarskog nasljednika prijestola Franca Ferdinanda. Instinkt bivšeg revolucionara natjerao ga je da se vrati u svoju zemlju.

Sredinom jula, kada je došao u Split, austrijska policija ga hapsi i odvodi u zatvor, najprije u Šibenik, a potom i Maribor. U zatvoru provodi vrijeme kao politički zatvorenik i ostaje u njemu sve do marta 1915. godine.

Za vrijeme boravka u tamnicama u mraku je pisao pjesme u prozi. Osjećao se poniženim, a i zdravlje ga nije služilo.

Zbog bolesti odlazi u Bolnicu Milosrdnih sestara. Tu dočekuje opštu amnestiju i intenzivno priprema prvi broj časopisa ,,Književni jug“. Godine 1918. u Zagrebu objavljuje svoju prvu knjigu, stihovi u prozi, naslova ,,Ex Ponto“. Niko Bartulović napisao je predgovor.

To je bilo vrijeme sloma Austrougarske monarhije i formiranje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca (Jugoslavije). U tekstu ,,Nezavisni neka ćute“ koji je objavljen u ,,Zagrebačkim novostima“, Andrić kritikuje neslogu u novoformiranoj državi i poziva na razum i ujedinjenje.

Odlazi u Beograd početkom oktobra 1919. godine. Radio je kao činovnik u ,,Ministarstvu vjera“. Sklapao je prijateljstva sa beogradskom književnom elitom, među kojima su bili Vinaver, Crnjanski, Miličić, Pandurović. Sastajali su se u kafani ,,Moskva“. Osjećao se prijatno i prihvaćeno u Beogradu.

Godine 1938. dr Nikola Mirković objavio je prvu monografiju o Andriću. Sljedeće godine doživljava vrhunac diplomatske karijere kada ga postavljaju za opunomoćenog ministra i izvanrednog poslanika Kraljevine Jugoslavije u Berlinu.

Tada je u Berlinu predao akreditive kancelaru Adolfu Hitleru. Kada je u ratu Njemačka napala Poljsku, mnogi su pisci i naučnici odvedeni u logore. Andrić neumorno pokušava da spašava mnoge od njih. U to vrijeme objavljivao je izbore pripovjedaka na bugarskom i njemačkom jeziku.

Godine 1948. objavljuje djelo ,,Priča o kmetu Simanu“, priču ,,Bife Titanik“ 1950. godine, sljedeće godine djelo ,,Znakovi“, djela ,,Na sunčanoj strani“, ,,Na obali“, ,,Pod Grabićem“, ,,Zeko“ 1952. godine, a sljedeće godine djela ,,Aska i vuk“, ,,Lica“ i ,,Nemirna godina“.

Andrić 1954. godine postao je član Komunističke partije Jugoslavije. Tada objavljuje djelo ,,Prokleta avlija“ u ,,Matici srpskoj“, a za isto djelo od ,,Saveza književnika Jugoslavije“ dobija nagradu. Na mnogim stranim jezicima štampaju se njegova djela, tako na rumunskom štampa se ,,Travnička hronika“, ,,Prokleta avlija“ na bugarskom, a na francuskom, poljskom i ruskom ,,Na Drini ćuprija“.

Godine 1961. Ivo Andrić dobija Nobelovu nagradu za ,,epsku snagu kojom je oblikovao motive i sudbine iz istorije svoje zemlje“.

Dok 1968. godine mu umire žena u Herceg Novom u porodičnoj kući. Nakon njene smrti društveno je manje aktivan, te se posvetio pisanju i čitanju. Obolio je od teškog poremećaja moždanog krvotoka. Njegovo zdravstveno stanje bilo je sve gore, pa vrijeme često provodi i po raznim bolnicama.

Dana 13. marta 1975. Ivo Andrić je umro. Sahranjen je u Aleji velikana na Novom groblju u Beogradu. Njegova rodna kuća pretvorena je Memorijalni muzej. Danas spada u jednog od najcitiranijih književnika na prostoru bivše Jugoslavije, ovo su neki od njegovih citata:

„Čudno je kako malo je potrebno da budemo srećni, i još čudnije: kako nam često baš to malo nedostaje!“

„Čovjeka ćete najbolje upoznati ako ga posmatrate kako se ponaša kad se nešto dijeli besplatno.“

„Zvezdanog neba i ljudskog srca nikada se čovjek neće moći nagledati.“

„I vrline jednog čovjeka mi primamo i cijenimo potpuno samo ako nam se ukazuju u obliku koji odgovara našim shvatanjima i sklonostima.“

„Da je ćutnja snaga, a govor slabost, vidi se po tome što starci i djeca vole da pričaju.“

„Ima u nekim ljudima bezrazložnih mržnji i zavisti, koje su veće i jače od svega što drugi ljudi mogu i da stvore i izmisle.“

„Ljudi često cijelog života vuku za sobom obzire, kao lance, a na kraju vide koliko su nedostojni i nepotpuni.“

„Svi mi umiremo jednom, a veliki ljudi po dva puta: jednom kada nestanu sa zemlje, a drugi put onda kada propadne njihova zadužbina“

„Život vraća samo ono što mi drugima dajemo.“