Od Osnovne škole u Matarugama, pa do Krakalica, lijevo i desno od asfaltnog puta Pljevlja – Bijelo Polje, prostire se selo Ljutići. To je dio mataruškog mjesnog područja, ograničen sa istoka rijekom Kozičkom i Klađem, sa jugozapada Ćehotinom, a sa sjevera linijom Kartalov vrh – Gačevića Breza. Nadmorska visina Ljutića je oko 1000 metara, a pojedinih uzvišenja i do 1200 metara. Ljutići imaju zaseoke: Ljutiće, Kleke, Puriće, Ćiroviće, Klađe, Kavalu i Dubravu. Zaseoci su oko Ljutićkog polja po čijem obodu su kuće i ostale zgrade, a polje čista livada – kosanica. U polju, kroz koje protiče Purića potok i nekoliko potočića, po tvrdim barama – ljuticima raste tvrda trava, koja namuči, dok je pokose, i dobre kosce.

Otuda valjda i ime sela Ljutici – Ljutići. Ljutiće okružuju visovi: Kartalovo brdo, Breza, Purića krš, Kleke, Gradina, Gospića vrh i Markuša. Na pravcu sjever-jug selo nema prirodnih zaklona, pa sjeverac, naročito zimi, briše i puteve zameće, hladnoću donosi i pronosi i svu bijes i oštrinu iskaljuje. Selo je odavno elektrificirano, a mjesto starih karavanskih puteva od Korijena preko Zemunca na Ćehotini i Ćirovića i Kleka ka Orliću i od Vrulje preko Kleka ka Matarugama i dalje, su seoski i šumski putevi kojima se može vozilima doći do gotovo svake kuće. U novim kućama, mjesto one stare arhitekture, mjesto lučarnica, čučavaca i malih i velikih lampi, sija od 1958. godine električna sijalica, a mjesto bremenica i bucata pred kućom i u kućama je dovedena voda.

Moderno urećene kuće i namještaj ne zaostaju u dosta domova iza gradskih kuća, a što sve govori koliko je selo uznapredovalo u drugoj polovini 20. vijeka. Starija domaćinstva i u Ljutićima žale za brojnim komšilucima sa dosta čeljadi i buljucima djece. Sve je manje seoskog žagora, rike govedi i glasa zvona brojnih stada ovaca i koza. Ljutići su sve više u tišini kao da izumiru, jer se mladost u njemu sve manje roji. Prisjećaju se stari da tako nikad u Ljutićima nije bilo, sem možda iza Velike seobe kada iz ovih krajeva sve odseli ili bi pobijeno ili u islam otjerano.

O životu u dalekoj prošlosti u Ljutićima svjedoče brojni spomenici. Groblje u Dubravi sa spomenicima još iz rimskog doba, te groblja u Purićima i Klekama, ostaci naselja u Dubu i Kavali i tumule čuvaju posmrtne ostatke stanovnika koji su tu živjeli u 16. i 17. vijeku i mnogo ranije, te predaka Ljutičana koji tu žive od polovine 18. vijeka. U groblju u Dubravi su brojni stećci sa i bez oznaka, molika stara, prema proijenama, preko 650 godina, temelji crkvice koja je u groblje prenešena iza seobe pod Čarnojevićem početkom 18. vijeka.

Crkvu su, prema predanju, vjernici prenijeli u groblje u Dubravi iz mjesta zvano Dub gdje su i sada vidni ostaci drugih staništa i groblja. Molika u groblju na Dubravi, zvana mataruška molika, je priča za sebe. Stara je, kažu, preko 650 godina i jedinstveno je drvo u ovim krajevima, ko zna kad je i kako tu prenesena i uzrasla. Ovo rastinje, slično boru, uspijeva u primorskom kraju i kršu iznad 1000 metara nadmorske visine. Kao svetinju u groblju je čuvaju Ljutičani. Sa molike ni grančicu niko nikad ne ubere. Što samo opadne, a zbog starosti toga je sve više, pod molikom ostane. “Đe je niko tu i nek počiva”, kažu vjernici. U Ljutićima je i zaseok Kleke. U literaturi i predanjima se pominje i grad Klek u više mjesta. Zna se da je u srednjem vijeku i ranije svaka knežina, župa, nahija ili oblast, zavisno kako se kad zvala, imala grad, selo i pašnjake, pasišta ili ljetišta. Grad je bilo sjedište kneza, odnosno starješine, zavisno od toga kako se kad nazivao, pa otuda nazivi sjedište kneza grad, kulina, gradina. Uzvišenje oko 1100 metara, zvano Kleke, vjerovatno su bile i mjesto odbrane i zaštite naselja u Kavali, te sporednog puta od Korijena preko Ćirovića, Ljutića, Kleka i Klađa ka Kozniku i Orliću gdje je bila veća karavanska stanica na putu ka Limskoj dolini.

Kleke, Klađe, dolina Kozičke rijeke i Ćehotine su bila pasišta. U Klekama, obraslim zelenim rastinjem, klekom, a onda borom i smrčom, pa otuda valjda i ime, i sada su vidni ostaci staništa ko zna iz kogperioda, posebno na uzvišenjima za odbranu i u rejonu  izvora Studenac, gdje su živjeli stočari. Kroz Kleke prolaze odavno pješačke staze, neke su već ceste, od Ljutića ka Vrulji i Orliću, od Krakalicaka Klađu i Brezi,  istina sada neke već zapuštene. Ljutičani su odavno imali na Kozičkoj rijeci mlinove, raspoređene na desnoj strani ispod Praga i Gradine do ušća Kozičke rijeke u Ćehotinu u Krakalicama i na Ćehotni.

Prema Klekama, na prostoru između Ćehotine i Kozičke rijeke, u zaseoku Donji klopet u Vrulji je uzvišenje do 1200 metara, Gradina, sa nekadašnjimi utvrđenjem za odbranu, naročito putnog pravca od Marine šume preko Vrulje ka Kozniku i dalje. Ovo uzvišenje nadvisuje Kleke i u vidnom je polju Katabuna, Kartalova brda i Breze i služilo je za osmatranje i širu odbranu i naselja i putnog pravca koji je išao preko Ljutića. Kleke su bile bliže i služile za odbranu Kavale i Breze, ali i u vezi sa širim okruženjem za odbranu, kako naselja tako i putnih pravaca.

Putnim pravcem, od Municipijuma S i Onogošta je, u zimskim uslovima i u vrijeme opasnosti putovanja preko Ranča polja i Savina lakta, vršen pokret karavana sa robom ka Komaranu i dalje i obratno, preko Ljutića. Karavanom su prenošeni so, luč, koža, vuna, zlato, svila, ruda i druga roba od mora i ka moru između država Nemanjića kojima je ovaj kraj pripadao do polovine 14. vijeka, kada je potpao pod vlast humskog kneza Vojislava Vojinovića i njegovog nasljednika Nikole Altomanovića, i država i trgovačkih centara na moru. Nakon podjele posjeda Nikole Altomanovića između Srbije i Bosne 1373. godine ovaj kraj je pripao bosanskom kralju Tvrtku i koji se 1377. godine u Mileševi krunisao za kralja Srbije, Bosne i Pomorija. Pri podjeli bosanske države poslije Tvrtkove smrti pljevaljski kraj je pripao velikašima porodice Hranić – Kosača. U posjedu ove porodice, prvo Sandala Hranića, a iza njega od 1435. godine Stefana Vukčića Kosače, koji se od oktobra 1448. godine naziva “Hercegom”, bio je i ovaj kraj. Pljevaljski kraj i Polimlje su od 1465. godine potpali pod tursku vlast.

Pljevaljeki kraj, pa i krajevi u gornjem toku rijeke Ćehotine, nalazeći se na perifernom dijelu zemlje Stefana Vukčića Kosače, imao je važnu ulogu, budući da je bio na granici Srpskoj Despotovini, u trgovini i razmjeni i njime je prolazio najkraći i veoma važan karavanski put, čiji je jedan od sporednih pravaca prolazio i preko Ljutića i Kleka, koji je povezivao centralne i istočne dijelove balkanskog poluostrva sa primorjem i srednjem dijelu jadranske obale.

Iz ovog perioda, zbog čestih sukoba i potrebe odbrane i obezbjeđenja putnih pravaca i tokova roba, izgrađeni su brojni gradovi i utvrđenja za odbranu naselja, u kojima je obezbjeđivana hrana za ljude i stoku, smještaj i prihvat karavancija, putnih pravaca, rudnika i vođenje borbe. Iz ovog perioda datira vjerovatno i grad Koznik u Kozici, Gradina u Vrulji između Ćehotine i Kozičke rijeke, za koji se po predanju kaže da je tu prvo počet da se gradi grad proklete Jerine, pa kad nije bilo moguće dovesti vodu odustalo se i grad građen u Kozici, a tu ostalo samo grad za odbranu putnog pravca preko Vrulje i Klopeta ka Kozniku. Iz tog perioda datiraju vjerovatno i ostaci naselja Kavala i Kleke, utvrđena u Brezi Gačevića i Marinoj Šumi.

Prema predanju u ovim krajevima su živjeli iza Rimljana Grci, da su rejon Mataruga i okolina bili prenaseljeni, da su tu živjeli plemena Mataruge i Kriči, da je sve ovo bilo prenaseljeno i da su poslije pada pod Turke Mataruge i Kriči ostali vjerni svojoj vjeri i nijesu prelazili u islam. Bili su to i poznati stočari, zvani Vlasi, koji su sa stadima putovali veoma daleko i povremeno se povraćali i asimilirali u Srbe-pravoslavce. Nazivi Kavala u Ljutićima i Kalipolje u Vrulji su grčkog porijekla. Tu su i groblja, neka se i sada zovu grčkim, u kojima su grobovi i spomenici Rimljana, potom Grka i Srba. Neka od ovih groblja su napuštena, a neka i sada služe za sahrane. U groblju u Dubravi su stećci iz rimskog perioda, u blizini tumule gdje su vršena sahranjivanja Ilira, a u Dubu i humke sa nadgrobnim pločama. Sve ovo, sa nešto pisanih dokumenata, svjedoči da su i u Ljutićima živjeli stanovnici iz najranijeg perioda datiranja obilježja o životu.

Na sjevernom dijelu Ljutića je zaseok Purići koji nadvisuje uzvišenje Breza, nazvana Gačevića Breza. Tu je bila, prema predanju, veoma poznata karavanska stanica u 14. i 15. vijeku. Breza je, kao i cio kraj, pripadala bosanskoj državi, a onda u doba vladavine Sandala Hranića i Stefana Vukčića Kosače bila je granično mjesto između Bosne i Srbije. Nalazila se na sporednom putnom pravcu koji je od Dubrovnika preko Pljevalja vodio ka Komaranu i Limskoj dolini. Za odbranu ove stanice i putnih pravaca su korišćena utvrđenja na Katabunu, Gradini i Vrulji, Klekama i Gačevića Brezi. Karavanska stanica je bila smještena u objektima istoimenog visa Breza nadmorske visine 1226 metara. U rejonu ove stanice je groblje, zvano grčko i izvor Zavoj, kao dokaz i uslov života i življenja i sahranjivanja Ilira.

Breza, kao karavanska stanica, se pominje u ugovorima iz 14. vijeka između dubrovačkih trgovaca i vlaha o prevozu kao krajnja stanica ili kao mjesto gdje se upućuju karavani, zatim kao mjesto preko kojeg je vodio put do krajnjeg odredišta (Komaran). Prema Brezi se određivao bliži položaj Komarana kao cilja karavana. Na Brezi je bila osmatračnica i utvrđenje, jer je u vidnom polju sa Gradinom u Vrulji, Katabunom, Kartalovim brdom i uzvišenjima od pravca Pljevalja preko Otilovića i Ivovika. Aktivnosti ove karavanske stanice je bila izrazitija kada je Polimlje postalo granička oblast Srbije i Bosne u 15. vijeku. O životu u Ljutićima u dalekoj prošlosti, čak i prije Ilira, postoje i drugi dokazi. U nekim pećinama rijeke Ćehotine, prilikom nekih istraživanja u 20. vijeku, su nađeni ostaci ljudskih staništa još iz perioda starijeg kamenog doba. Ovo i još neki arheološki nalazi svjedoče da su ovi krajevi bili naseljeni još i prije više hiljada godina prije nove ere. Kriči su u ove krajeve bili naseljeni još u 7. vijeku bježeći pod najezdom Srba u Donju Hercegovinu.

Prešavši rijeku Taru stvorili su državu koju su, prema Luburiću, naseljavali prostor Pive, Durmitora, Jezera, Sinjajevine, čak do rijeke Ćehotine. U donjem dijelu Ljutića blizu Ćehotine bilo je ilirsko-rimsko naselje. Ljutićko polje je bilo pod šumom, a okolo su bile kuće i staništa za ljude i stoku koja je činjela glavni izvor prihoda i života. Kopajući u ljutičkom polju je nađen lučev panj velikih razmjera, koji je tu vjerovatno ležao stotinama godina. U dolini Ćehotine ispod Ljutića je nađeno vodeničko kamenje i ugljen.

Prema predanju, tu je bila ilirska vodenica. Iznad ceste, u rejonu Odaja je, prema predanju, bio Čardak Selmanovića, potomka Selmana Tomaševića iz 16. vijeka. Čardak je držala neka Milja Bubanja iz Vraneša. Kod Čardaka je bilo i tursko groblje, iako u Ljutićima nijesu Turci nikad živjeli, u koje su sahranjivani Turci koji su ginuli u borbama sa hajducima u rejonu Mataruga prije 1800. godine. Kod Krakalica, pod brdom Karuše, bila je carska kuća sa magacinima u kojoj je kupljena carska mirija (porez) i okupljana raja radi prenošenja saopštenja. Ljutići i mataruški kraj su mijenjali age, jer su zemlju Selamanovići davali u miraz. Obilježja i spomenici o životu prije dolaska Turaka u ove krajeve su nestajali, rušeni i zarastali, a naročito od seoba i bježanija kada je srpski narod uništavan ili tjeran da mijenja vjeru. Najveći broj predaka sadašnjih Ljutičana je doselio u Ljutiće polovinom 18. vijeka. Život pod Turcima predaka sadšnjih Ljutičana kao čifčija je bio veoma težak. Imanja su bila svojina Turaka iako oni u Ljutićima nijesu nikad živjeli. Pored ropstva Srbi čifčije su bili pretvoreni u puke izvršioce turskih prohtjeva. Plaćanje raznih poreza i davanja prihoda sa imanja u vidu polovine, trećine ili četvrtine, su dovodila do sve većeg siromašenja brojnih srpskih porodica Devedžića, Ćirovića, Obrenića, Purića, Gačevića, Filipovića i drugih koje su tada naseljavale Ljutiće. Kao odgovor na težak život Ljutičani su početkom 20. vijeka uzimali učešća u raznim bunama protiv Turaka, a naročito u Raoničkoj buni koji su vodili seljaci odbijanjem da u proljeće oru njive. Oni su u grupama odnosili pred age raonike u znak odbijanja obrade imanja, čime su nanosili štetu i sebi i agama. U Balkanskom ratu je učestvovao jedan broj Ljutičana, pridružujući se vojsci Janka Vukotića kada je preko Vrulje dijelom vojske prodirala ka Pljevljima.

Oslobađanjem od Turaka čifčije su u Ljutićima posjele imanja koja su do tada obrađivali po pravu prečeg, jer je država platila Turcima zemlju u vidu desetogodišnje rente. Po oslobođenju od Turaka Ljutići su pripali mataruškoj opštini koja je imala sjedište u Otilovićima, a onda u Obardama. Ovi krajevi su od 1913. godine pripali Crnoj Gori u kojoj je formirana i vojska. Ljutičani su bili organizovani u Kamenogorski bataljon u kome su ratovali u Prvom svjetskom ratu. U doba turske vladavine u Karinu je bila turska karaula i mehana na putu koji je od Breze vodio ka Komaranu. Od 1916. godine, kada je okupirala Austro-Ugarska vojska, razrušena je karaula u Karinu i na Matarugama izgrađena austrougarska žandarmerijska stanica.

Austro-ugarsku i Njemačko-italijansku okupaciju Ljutičani su dobro upamtili i žrtvama platili. I u ovim okupacijama su preživjeli teror, paljevine, pljačke, robovanja i pogibije. U Prvom svjetskom ratu je iz Ljutića učestvovalo oko 20 boraca u Kamenogorskom bataljonu. Iza Mojkovačke bitke i kapitulacije Crne Gore, u januaru 1916. godine, dio Ljutičana je otjeran u ropstvo iz porodica Ćirovića, Obrenića, Sokića i drugih. Grupa Ljutičana: Obrenić Jakša, Aleksa, Perko, Milan i Ivan i Sokić Milun su komitovali u vremenu 1916- 1918. godine. U švapskim logorima su robovali u Mađarskoj Ćirovići: Sava, Arsenije, Antonije, Božo, Bojo, Jović, Milivoje, Milan, Ćiro, Vučko, Novica i Nikola. Na robiji su umrli: Vučko, Novica i Antonije.

U ratu 1941-1945. godine učestvovalo je dosta Ljutičana. Veliki broj njih je zatekao rat 1941. godine na granici prema Albaniji u 48. pješadijskom puku, a ostale u Ljutićima ili u drugim mjestima. Cestom kroz Ljutiće je često prolazila kolona okupatorske vojske, pa je često u rejonu Ljutića dolazilo do sukoba i borbi. Do sukoba je obično dolazilo u rejonu Krakalica, Kleka i Kartaolova brda. U ovim borbama je bilo pogibija i ranjavanja, a imovinu Ljutičana je odnosila okupatorska vojska, palila kuće i progonila porodice partizanskih boraca. Jedan broj Ljutičana se stavio na stranu okupatora i učestvovao u četničkim jedinicama u borbama protiv partizana. Od Italijana su strijeljani Ćirović Miluša i Radoman.

Od partizana su strijeljani ili sa okupatorskom vojskom 1945. godine nestali Gačević: Diko, Perko, Vaso, Spaso, Milija, Radoman, Živko; Ćirović: Perko, Ivan, Milojica; Cvijović Mišur i Obrenić Krstonije. U junu 1941. godine u Ljutićima je formirana teritorijalna četa za odbranu i zaštitu sela i građana od raznih razbojnika i pljačkaša. Komandir čege je bio Dragiša Milunović koji je u decembru 1941. godine stupio u četničke redove i nestao 1945. godine. U borbama 1941-1945. godene u jedinicama NOV su poginuli, kao borci NOR: Obrenić Manojle, Filipović Mihailo i Stevan, Janković Miloš i Purić Miloš.

U Ljutićima je od 1945. do 1955. godine radila osnovna škola u kući Milanka Obrenića za djecu iz Ljutića. Do tada su djeca iz Ljutića pohađala osnovnu školu u Matarugama od 1919. do 1941. godine. U školi u Matarugama 1919-1941. godine su radili učitelji: Stanko Durković, Radoje i Angelina Zečević, Panto Mališić i Mihailo Aletić. U školi u Ljutićima 1945-1955. godine su radili učitelji: Ljubica Jović, Danica Lučić, Milijana Topović, Gojko Vučetić, koji je poginuo 1947. godine u Zekavicama od četničkih grupa, Jošo Andrijašević, Danica Vojinović, Rajna Petrović, Mileva Saveljić i Nada Bosnić.

Otvaranjem i početkom rada osnovne osmogodišnje škole u Matarugama 1956/67 godine djeca iz Ljutića se uškoluju i završavaju osnovno osmogodišnje školovanje iza čega odlaze u srednje i više škole ili na razne zanate. Završetkom školovanja u srednjim ili višim školama niko od djece Ljutičana se ne vraća da živi i radi u Ljutićima. Potomci Ljutičana žive i rade širom zemlje i u inostranstvu. Svoje rodno mjesto ne zaboravljaju. Dolaze i pomažu roditelje i stariju braću i čuvaju i prenose uspomene i sjećanja na mlađe. Mnoga imanja zarastaju, a kuće ostaju prazne. Ljutičko polje možda bude ponovo obraslo velikim borovima kao što je bilo prije blizu 1000 godina.

JOŠ NEKE POJEDINOSTI O LJUTIĆIMA I LJUTIČANIMA

Ljutići su dosta bezvodan kraj. Naslanjaju se na rijeke Ćehotinu i Kozičku rijeku koje su, posebno u toku ljeta do prekošenja, služile kao pojila velikih stada ovaca i koza i krda govedi. a njihove strane kao pasišta ljeti, a zimi kao mjesta kreše četine i brsti za koze i ovce. Kroz Ljutiće protiču potoci i potočići: Purića potok, Bobovište, Zmajevac i Prijevorovina koji u toku ljeta najvećim tokom presuše. Izvori pijaće vode su: Studenac, Zmajevac, Zaboj, Stublina, Česma, Gačevića česma, Bobovište, Vrelo, Bjelovac i drugi od kojih u jesen, zimi i u proljeće višak vode služi za napajanje stoke. Mlinovi potočare su jedino građeni na Kozičkoj rijeci i to klekaški mlin, Purića mlin i Obrenića mlin.

Groblja u Ljutićima su: na Dubravi, u Klekama, na Goveđem Brdu i u Klađu. Ostaci turskog groblja su u mjestu zvanom Odaja, a grčkog na Dubu i u Kavali. Na Dubu i u Kavali su bile i crkvice koje su iza seobe 1690. godine porušene, odnosno crkvica iz Duba prenesena na Dubravu gdje su i sada vidni ostaci. U pećinama zvanim Mališina pećina i Nozdre u dolini rijeke Ćehotine su nađeni ostaci skeleta još iz kamenog doba. Preci sadašnjih Ljutičana su jedino Devecići iz perioda prije seobe pod Čarnojevićem. Ostali preci sadašnjih Ljutičana su u Ljutiće doselili početkom 18. vijeka i slave krsnu slavu i to:

Devedžići, Sokići, Jankovići i Filipovići Đurđevdan;

Ćirovići, Purići i Čamdžići Aranđelovdan;

Obrenići, Kartale i Gačevići Lazarevdan;

Cvijovići Šćepan dan i

Cakovići Nikoljdan.

Karakteristični nazivi – toponimi su izvedeni po porodicama, rastinju, prirodnim osobenostima ili iz drugih razloga. To su: Ćirovići, Ljutici-Ljutići, Kartalovo Brdo, Gospića Brdo, Markuša, Kleke, Kavala, Klađe, Purića krš, Goveđe Brdo, Dub, Purića Dolina, Liješće, Kosa, Babin krš, Ravne, Jazavčeve jame, Dolina, Zemunac, Suvodo, Sušica, Milovanova stijena, Vrtača, Varaljište, Glavica, Ražište, Dubrava, Prijevorovina, Gradina, Obod, Ulica, Medena stijena, Gospovina, Lokvice, Omar, Bajovo brdo, Odaja, Bjelovac, Krstača, Kupine, Brkljače, Snežnica, Smrkovača, Guke, Brezov vrt, Strane, Devedžića brdo, Dokova ograda, Borje, Kurtuša, Hamzina ravan, Demirova njiva, Krivodo, Goli brijeg, Krive njive, Bare, Klađansko brdo, Trešnjica, Jankovića njive itd.

U Žandarmima su bili do 1941. godine:Bojo i Boško Ćirović, Radojica Janković i Momčilo i Ratko Purić.

Radnici službe unutrašnjih poslova od 1945. godine bili su iz Ljutića:Marinko i Dojčlo Ćirović, Radoje, Miloš, Milorad i Nenad Sokić, Rade, Dragiša i Radoman Devedžić, Radoman, Vukajlo, Milanko, Momir, Sreten, Velizar, Milanko i Rade Purić, Sekule i Radojica Janković, Dobrilo i Melenko Obrenić.

Kao šumari iz Ljutića su radili: Živko Pavlov Sokić, Miloš Filipović, Milan Filipović, Vučeta Sokić.

Kao putari su u Ljutićima i iz Ljutića radili:Šimun Mitar, Miloš Filipović, Josif, Obrad i Radiša Purić, Dašo Sokić, Bogdan Ćirović i Vladimir Obrenić.

Ljutiće su pripadale opštini Mataruge od njenog formiranja iza Balkanskog rata 1913. godine sa sjedištem u Otilovićima. Kad je počeo Prvi svjetski rat 1914. godine sjedište opštine Mataruge je bilo u Obardama, do zavođenja austro-ugarske vlasti, a onda u Matarugama sve do 1952. godine. Od 1919. godine opštinu Mataruge su činjela sela: Mataruge, Ljutiće, Vrulja, Kozica i Obarde. Spajanjem opština Mataruge i Premćane 1952. godine sjedište novoformirane opštine je bilo u Vrulji.

Predsjednici Mataruške opštine do 1941. godine bili su:Mitar Janjušević, Miko Despotović, Mile Vukašinović i Joko Knežević.

Od decembra 1941. godine, pa do spajanja sa opštinom Premćane 1952. godine, predsjednici mataruške opštine su bili:Simo Despotović, Rade Koćalo, Joja Janjušević, Dašo Sokić, Miloš Janjušević, Miloš Koćalo i Milanko Janjušević. Po spajanju opština Mataruge i Premćane predsjednik novoformirane opštine je do 1955. godine bio Miloš Ćirović.

IZVOR: „Breznički zapisi“, br. 11-12, Pljevlja 1999.