Svjedoci smo da Pljevlja, usled maćehinskog odnosa DPS vlasti u Crnoj Gori skoro pune tri decenije, sve više postaju grad koji nestaje.

Jednu od nekada najvećih, najrazvijenijih, najnaseljenijih, najbogatijih i najperspektivnijih opština Crne Gore, DPS je gurnuo u ambis čije se dno još uvijek ne nazire.

O sunovratu Pljevalja pod rukovođenjem DPS-a najbolje govore sledeće činjenice:

Pet putnih pravaca koji Pljevlja otvaraju prema svijetu (Pljevlja-Metaljka, Pljevlja-Đurđevića Tara, Pljevlja-Jabuka, Pljevlja-Kovren, Pljevlja-Šula i Pljevlja-Čemerno) izgrađeni su ili rekonstruisani prije 90-ih godina prošlog vijeka; Regionalni putevi gotovo da i ne postoje, a lokalni, urađeni od 90-ih godina do 2016., gube smisao usled katastrofalne demografske slike sela;

Veća gradska naselja sa stambenim blokovima – centar grada, ulice Kralja Petra, Tršova, Omladinska, Mila Peruničića, Voja Đenisijevića, Golubinja, naselje kod škole „Boško Buha“, GM-ovi, Gagovića imanje, Kupusište… rađeni su prije 90-ih godina prošlog vijeka. Nakon 90-ih urađen je samo stambeni blok na Varoši, neki pojedinačni objekti i manje zgrade;

Svi školski objekti na seoskom i urbanom području Opštine (do četvororazredne škole na Gukama) rađene su prije 90-ih godina prošlog vijeka. Nakon toga samo su zatvarani i prepušteni zubu vremena;

Identična situacija je sa objektima zdravstva kako na urbanom tako i na seoskom području, s tim da seoske ambulante gotovo više ne postoje;

Gradski vodovodi Odžak, Pliješ, Jugoštica i Breznica naslijeđeni su iz predhodnog perioda, a potom je skromnim sredstvima obavljana njihova povremena rekonstrukcija i održavanje, ali ne tog nivoa da bude zamijenjen magistralni cjevovod od azbestnih cijevi;

Svi objekti sportske infrastrukture (izuzev dvorane), kao i objekti ustanova kulture (rekonstrukcija Doma kulture traje više od 10 godina) izgrađeni su prije 90-ih godina prošlog vijeka;

Ekološki problemi naslijeđeni iz 90-ih danas su još veći, složeniji i po zdravlje stanovništva još izraženiji i teži. Sve uprkos činjenici da ogromne količine toplotne energije trideset godina iz Termoelektrane idu u vjetar, a voda uzalud prelazi preko brane u Otilovićima;

U zadnjoj deceniji prošlog vijeka u Pljevljima je bilo 10-11 hiljada radnika. Danas, teško uporedivo ne samo po broju, već i po standardu zaposlenih koji više nijesu radnička klasa;

Nekadašnji giganti i nosioci razvoja Opštine i Države – Rudnik uglja, „Jakić“, Šumarstvo, „Građevinar“, „Monter“, „Prevoz“, „Šuplja stijena“, PTK, „Žitoprodukt“, „Promet“, „Uzor“, ITIK „Tara“, TE Pljevlja, Ugostiteljstvo… više ili ne postoje ili su sa manjim brojem zaposlenih i prihodima koji nemaju veze sa Pljevljima, što je rezultat besprizorne privatizacije koja je obavljena;

Seoska područja Pljevalja iz dana u dan sve su praznija. Tamo uglavnom žive pojedinačna staračka domaćinstva dok su mladi rijetki, zbog objektivno teških uslova života.

Ovo gorko podsjećanje treba da posluži građanima Pljevalja da vide gdje smo nekada bili, a gdje smo danas. A sve u cilju da zajedno zaustavimo dalje guranje Pljavalja ka statusu male provincijske varoši u kojoj malo ko želi da živi.

Pljevlja ne zaslužuju stramputice, već povratak na put oporavka i domaćinskog upravljanja, kako bi naš grad ponovo postao bogato, sigurno i prosperitetno mjesto za život.

Za trasiranje povratka vjere u bolji život na ovim prostorima biće potrebno mnogo stručnih i naučnih znanja, poštenih, pametnih i posvećenih ljudi, kao i puno sloge i časnog rada. SNP se nikada nije i neće štedjeti kada su u pitanju dobrobit Pljevalja i čitave Crne Gore.

Vrijeme je majstorko rešeto i pokazeće kakve su bile namjere drugih – kako iz vlasti, tako i iz opozicije.

Naš grad ovih dana, posebno u vrijeme izbornih kampanja, posjećuju i pozicioni i opozicioni lideri tražeći podršku birača, ali ne saopštavaju nijednu riječ, niti imaju program kako da se riješe brojni nagomilani problemi Pljevalja.

Nema sumnje da su se pojedinci iz DPS-a legitimisali kao grobari pljevaljskog kraja, ali nema ni dileme da će kad-tad odgovarati za sva svoja nepočinstva.