Bukovica je prostrano seosko područje površine oko 104 km², koje ima oko 35 manjih zaselaka i okružena je sa tri strane granicom sa BiH u dužini oko 140 km. Bukovica je udaljena od matične opštine oko 70 km, a u istorijskim arhivima navodi se da je čak u XIII vijeku bilo važno rudarsko mjesto.

Nažalost, vrlo malo ima pisanih tragova koji se odnose na ovaj kraj.

Važan podatak je zabilježio dopisnik beogradske Politike Grigorije Božović, kada je posjetio ovaj kraj 21. 3. 1933. godine u reportaži ˝Begovska Bukovica˝, gdje u tekstu navodi: ˝Među najstarijim muslimanima ovog područja, smatraju se stanovnici Bukovice. Imaju džamiju stariju od pljevaljske. Veliki broj, gotovo svaki treći je ako ne beg, a ono aga. Ni Bihor nije toliko begovski kao Bukovica… ˝.

Dzamija Bukovica

Bukovica se nalazi na tromeđi između Foče, Čajniča i Pljevalja i imala je tri džemata (Planjsko, Raščići i Rosulje) i sve do devedesetih godina funkcionisali su kao zaseban Odbor Mešihata I. Z. u Crnoj Gori.

Od davnina u ovom kraju je važilo geslo: „Ako hoćeš bogatstvo idi u Foču, a ako hoćeš znanje – idi u Bukovicu“.

U arhivu pljevaljskog Odbora Islamske zajednice stoji podatak o popisu stanovništva u pojedinim džematima od 16. 3. 1937. godine koji su vodili imami-matičari, gdje stoji: ˝U džematu Planjsko ima 1.278 muslimanskih duša i to 694 muških i 584 ženskih… A na području džemata Raščići ima 1.514 članova muslimanskog življa…˝.

U Bukovici su postojale 3 džamije, u selima: Planjsko, Raščići i Rosulje, koje su u poslednjih 100 godina više puta uništavane. Džamija u Rosuljama je dva puta uništavana (1913. i 1943.

godine i ponovo podizana. Ona postoji i danas, ali nema uopšte svog džemata, jer je stanovništvo izbjeglo ili protjerano.

Džamija u Rosuljama je prva obnovljena džamija u Crnoj Gori nakon Drugog svjetskog rata. (Obnovljena je 1959. godine.)

Džamija u Planjsku je zapaljena 1913. 1943. i 1993. godine i još uvijek nema naznaka da će doći do njene obnove.

Džamija u Raščićima se smatra najstarijom džamijom na pljevaljskom prostoru, a uništavana je 1913. i 1943. godine, a nakon Drugog svjetskog rata nije obnavljana. Imami džamije su najčešće bili iz porodice Raščić, a poslednji imam bio je Salih-beg Raščić.

Od džamije je ostala kamena munara visine oko 25 metara, a porušena je eksplozivom 20. maja 1993. godine.

Zadnjih desetak godina tokom ljetnih mjeseci kod porušene munare u Raščićima organizuje se tradicionalni godišnji Mevlud, koji se održavao i do devedesetih godina.

Na zahtjev Bukovičana koji pripadaju ovom džematu, a žive u Sarajevu, Goraždu i drugim mjestima, pokrenuta je inicijativa za obnovu džamije u Raščićima. Urađen je projekat buduće džamije, nakon čega je Mešihat Islamske zajednice u Crnoj Gori izdao saglasnost za potpunu rekonstrukciju džamije u Raščićima. Odbor Islamske zajednice Pljevlja je pokrenuo aktivnosti oko ponovne izgradnje džamije, formirao je građevinski Odbor, za čijeg predsjednika je imenovan Nijaz Raščić.

Kamen temeljac za obnovu džamije upriličen je 27. avgusta 2016. godine, kada je organizovan i tradicionalni Mevlud, a kamen temeljac položio je Enis ef. Burdžević, izaslanik reisa Islamske zajednice u Crnoj Gori. Svečanosti su prisustvovali pored pljevaljskih imama i predsjednik Odbora Islamske zajednice Čajniče, Šaćir-beg Raščić koji živi u Goraždu, a potiče iz ovog mjesta, kao i Šaćir ef. Smailović, nekada glavni imam u Podgorici, a u periodu 1960.-1967. obavljao je imamsku dužnost na ovom području.

U periodu od 27. 08. do 20. 10. 2016. godine (za svega oko 50 dana) džamija je izgrađena i pokrivena, a tokom predhodna dva mjeseca ugrađena je stolarija, izvršeno malterisanje i izgrađena munara.

Preostali su još radovi u unutrašnjosti objekta.