Godinama u nazad mediji su izvještavali o zatiranju seoskih sredina u kojima je nekad živio ogroman broj stanovnika opštine Pljevlja. Govorilo se o napuštenim seoskim kućama, plodnih obradivim površinama zaraslim u korov , livadama koje nema ko da pokosi i staračkim domaćinstvima koja su pri kraju svog životnog bitisanja u ruralnim sredinama opštine Pljevlja.

Ta staračka domaćinstva su bila u ogromnoj mjeri jedini čuvari života na selu i opstanka sela. Njihovim biološkim nestankom nestajala su i pljevaljska sela. Industrijalizacija, teški uslovi života na selu, nebriga države da se iznađe način da mladi ljudi ostanu da žive na selu, doprinijelo je da su mladi ljudi odlazili u gradove i tu ostajali.

Tako su u i u Pljevljima pored starih pljevaljskih naselja nicala nova naselja, obično na obodima grada, Gukama, Potrlici, Golubinji….

Nova naselja sa savremenim kućama doprinijela su da se grad teritorijalno proširi. Samim tim realno je bilo očekivati da će u Pljevljima značajno porasti proj stanovnika. Međutim godinama unazad umjesto povećanja broja stanovnika zabilježen je značajan pad broja stanovnika.

Pravi razlog je što je decenijama u nazad zbog ratnih dešavanja u okruženju i ogromne nezaposlenosti veliki broj mladih ljudi iz užeg dijela grada odselio u inostranstvo i države u regionu. Neko će reći iz Pljevalja se i bez toga redovno odlazilo, a sigurno da nije u tolikoj mjeri kao u prethodnih nekoliko decenija.

I tako posle zatiranja seoskih sredina na red su došla mnoga stara gradska naselja u kojima je veliki broj stambenih objekata stariji više od pola vijeka i u kojima u ogromnoj mjeri živi samo starija populacija sa dva ili jednim članom domaćinstva.

Svake godine završetkom njihovog životnog trajanja mnogi stambeni objekti zarastu u korov i neumitno propadaju, dok je sve veći broj takvih kuća na prodaju. Međutim sve je manji broj zainteresovanih kupaca, dok se broj stambenih objekata na prodaju stalno uvećava. Zbog toga su cijene kvadratnom metra stambenih jedinica u Pljevljima izuzetno niske, pa mnogi stambeni objekti i novije gradnje u okviru kojih postoje i poslovni prostori sve teže nalaze kupce.

Veliki je broj i poslovnih objekata u gradu koji su zatvoreni, a zainteresovanih za kupovinu ili iznajmljivanje je sve manje. Iz godine u godinu sve je manji broj privatnih trgovinskih i zanatskih radnji u gradu, a prašina je pokrila izloge njihovih poslovnih objekata.

Grad neumitno umire, omladina odlazi,a nezaposlenost i dalje raste, jer decenijama unazad u gradu nije izgrađen ni jedan industrijski objekat, bez obzira na velike mogućnosti u gradu najvećem industrijskom centru Crne Gore.

Tužno je gledati u Ševarima, Pendi, Moćevcu i drugim starim pljevaljskim mahalama sve veći broj kuća zaraslih u korov u kojima više niko ne stanuje. A svaka stara kuća zarasla u korov i sa ponekom tablom da je na prodaju, jedna životna priča o prolaznosti ljudske vrste i ljudskim sudbinama.

A statistički podaci državnih institucija redovno i neumitno ukazuju da se u gradu daleko više umire nego rađa, a građani mlađe životne dobi sve više iseljavaju. Dokaz za to je i brzina kojom se puni gradsko groblje i podaci o sve manjem broju rođene djece dobijeni iz gradskog porodilišta i sve manji broj djece u školskim klupama. Još je tužnije kad se sjetimo da su Pljevlja na početku prošlog vijeka nekad imala više stanovnika nego Podgorica.

I tako ostaju samo sjećanja kad se prođe pored zatvorenih kuća u komšiluku u kojima više niko ne živi, a djelili smo sa njima mnoge divne uspomene.

Tužno zar ne ?