Penzionisani profesor Beogradskog univerziteta Ilija Vuković preminuo je nedavno u Beogradu. Rođen je u Premćanima 1924. godine, gdje je učio osnovnu školu, a nižu gimnaziju završio je u Pljevljima. Učiteljsku školu pohađao je u Herceg Novom, a potom i srednju vojno-političku na Cetinju. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a magistrirao na redovnim postdiplomskim studijama na Fakultetu političkih nauka u Beogradu 1964. godine, među tri prva kandidata u SFRJ.

Na istom fakultetu 1972. godine stekao je zvanje doktora političkih nauka. U stručnim radovima koje je odbranio bavio se mjestom i ulogom masovnih društveno-političkih organizacija – SSRN-a, u političkom sistemu SFRJ, od opštine Pljevlja do federalnog nivoa. Radni vijek počeo je kao učitelj, a potom je dugi niz godina radio kao profesionalni politički radnik i politički funkcioner Socijalističkog saveza radnog naroda u lokalnim, republičkim i saveznim organima. U više saziva bio je poslanik u skupštinama Crne Gore i SFRJ. Od 1973. godine pa do penzionisanja 1990. godine, radio je kao docent, vanredni i redovni profesor Univerziteta u Beogradu, na Elektrotehničkom i Stomatološkom fakultetu i kao honorarni profesor na univerzitetima u Nišu i Kragujevcu.

Prof. dr Ilija Vuković volonterski je obavljao i dužnosti sekretara SUBNOR-a Jugoslavije i predsjednika Patriotskog saveza Jugoslavije. U njegovom društvenom angažmanu u zavičaju svakako posebno mjesto zauzima činjenica da je osnivač i prvi direktor „Pljevaljskih novina“, jedinog lokalnog lista u Crnoj Gori koji i sada izlazi. Bio je i glavni i odgovorni urednik časopisa „Patriotizam“, koji je izlazio u Beogradu. Njegovoj univerzitetskoj karijeri prethodio je sukob sa partijsko-političkim rukovodstvom u Crnoj Gori 1969. godine, kada je doživio progon iz Crne Gore i, iako doktor nauka, tri i po godine bio nezaposlen. Pored toga, zabranjivano mu je učestvovanje na naučnim skupovima, kao i pojavljivanje njegovog imena u tadašnjim medijima, odnosno sredstvima informisanja.

Objavio je preko 200 stručno-političkih i naučnih radova. Pisao je praktično do poslednjeg dana života. Pored univerzitetskih udžbenika, objavio je i 25 knjiga političko-publicističke provenijencije, prevedenih na više svjetskih jezika, od kojih se neke mogu naći u bibliotekama prestižnih svjetskih univerzitetskih i kulturnih centara, poput Kongresne biblioteke SAD i univerzitetskih biblioteka na Harvardu i Jejlu.

rof. dr Ilija Vuković se ubraja u pionire akademske zajednice u Srbiji, ali i u SFRJ, koji su javno progovorili o opasnostima od separatizma i autonomaštva na Kosovu i Metohiji. Njegove knjige „Stranputice Hajredina Hodže“ 1984, „Autonomaštvo i separatizam na Kosovu“ 1985. i „Istine i zablude Sinana Hasanija” 1988, samom pojavom pripadaju prvim javnim i jasnim diskursima koji su značili otvaranje jedne decenijama tabuizirane teme, kojom su u velikoj mjeri mogli da se bave samo Broz i njegovo najbliže okruženje.

Svoju poslednju političku epizodu prof. dr Ilija Vuković odigrao je časno, otvorenih karata i bez kalkulacija, jasno i beskompromisno, u maniru starog revolucionara. Onako kako je radio čitavog života kada je branio svoje ideje.

Zato odlazak profesora Ilije Vukovića predstavlja gubitak ne samo za njegovu porodicu, prijatelje i istomišljenike, nego i za časnu i čestitu Crnu Goru, onu koja je uvijek znala da cijeni vrline.
M. Knežević

Predsjednik Patriotskog saveza Jugoslavije

Iako u poznim godinama, profesor Vuković je tokom agresije NATO-a na SRJ volonterski obavljao dužnost predsjednika Patriotskog saveza Jugoslavije, u čijem stvaranju je u velikoj mjeri i učestvovao. Savez je po svom ustrojstvu i organizacionim rješenjima ličio na masovne narodne organizacije socijalističkog tipa, ali je zapravo predstavljao vid organizovanog i masovnog otpora naroda globalističkim tendencijama
koje su u narednim decenijama promijenile sliku svijeta.