Prijatelj je reč sa velikim značenjem za 92-eg Mahmuta Selmanovića, koji živi sam u maloj kući na „Kamenu“. Ali po njegovim riječima on nije sam, jer ima najboljeg prijatelja, koji je za njega više od toga. A pas je mnogo puta dokazano više od najboljeg prijatelja. Mnogo više od odanosti. Mnogo više od ljubavi za ovog starog Pljevljaka iz čuvene begovske porodice Selmanović.

Ne postoji riječ tolike snage koja će opisati prijateljstvo psa i čoveka. A stari Selmanović više od deceniju ima vjernog druga koji mu čini lakšim samoću i duboku starost. I tako ovo dvoje vremešnih drugara, građani Pljevalja mogu sresti na pljevaljskim ulicama i na gradskom trgu, gdje obično predahnu od šetnje gradskim ulicama. I tako više od deceniju, starac i pas su nerazdvojni i tromim staračkim koracima se kreću ulicama Pljevalja. kaže se džabe „Pas je čovjeku najveći prijatelj“ koji sam prepozna osmjeh na licu, tugu u očima, ljubav u srcu. I tu bezgraničnu odanost i vjernost ispoljavaju do poslednjeg trenutka svog života.

Pitali smo starog Mahmuta za njegovog psa, kako su se upoznali? Mahmut je 90-ih godina pred sam rat napustio Zagreb i vratio se u rodna Pljevlja. Kuće Selmanovića sa velikim imanjima u naselju „Avdovina“ u jednom od najstarijih dijelova Pljevalja, nalazile su se na velikim porodičnim imanjima uz rijeku Ćehotinu, gdje se nalazilo nekoliko porodičnih kuća za koje se pretpostavlja da su sagrađene još sredinom XVI vijeka. O tim su kućama, kao najstarijim primjerima osmanske stambene arhitekture na tim prostorima, pisane čak i recentne studije stranih istoričara, da bi ih na kraju otkupio Rudnik uglja, zbog proširenja lokacije površinskog kopa.

Po povratku iz Hrvatske Selmanović je bio postanar u naselju „Polje“ gdje su nekad davno Selmanovići takođe imali begovske kuće. I tako jednog dana pred njegov postanarski dom je došla gladna ženka psa sa dvoje kučića. Nahranio ih je i posle se nisu odvajali od njega. Kučići su imali drugačiju sudbinu, a ženka psa je sa njim više od deceniju. Pratila ga je uvijek u korak, iako je i ona vremenom ostarala. Sa njim je krenula i u novi dom na drugom kraju grada i ne odvaja se od njega.

A starog Selmanovića u mladosti nije držalo mjesto. Studirao je u Zagrebu Mašinski fakultet, da bi posle smrti oca i nedostatka finansija otišao na rad u Francusku. Po povratku iz inostranstva sve do pred rat živio je u Zagrebu. Ono što je interesantno je da je i njegov rođak iz Pljevalja, Behaudin Selmanović takođe studirao u Zagrebu, gdje je upisao Kraljevsku akademiju u slikarskoj klasi uglednog Marina Tartaglie i vremenom postao veliko slikarsko ime i najveći slikar sa našeg podneblja.

A Selmanovići su među najstarijim pljevaljskim porodicama pa su više puta tokom XVIII vijeka bili na položajima hercegovačkih sandžakbegova. Tri kuće Selmanovića su bile na „Avdovini“ i četiri u naselju „Polje“ i imali su ogromna imanja i položaj u društvu da bi im tokom istorije konfiskovani veliki zemljišni posjedi. I tako vremenom istorijski tokovi namjenili su različite životne puteve za članove ove nekad velike ugledne porodice od kojih mnogi odavno ne žive na ovim prostorima ili nisi među živima.

A starog Mahmuta Selmanovića i dalje možemo vidjeti u laganom hodu sa štapom i njegovim vjernim psom na pljevaljskim ulicama, a mi smo ovom pričom na našem portalu dali mali doprinos o dokazanom drugarstvu i vezanosti čovjeka i psa.