Izvorno je služio ne za zaštitu od kiše nego od sunca

Ko bi rekao da banalan predmet poput kišobrana u sebi krije tako zanimljiva simbolička značenja?!

Pa da, njegovo je porijeklo vrlo drevno, pa čak i sveto.

U staroj Grčkoj, kako Treccani Encyclopedia objašnjava, bijeli kišobran pratio je sveštenike.

Asirski, kineski, perzijski plemići i vladari pa čak i egipatski faraoni štitili su se od sunca pernatim suncobranima (prvi kišobrani) koje su nosili njihovi robovi.

Kišobran je u ono doba, osim što je bio simbol moći, imao i dijametralno suprotnu funkciju od današnje.

Kinezi su ga čak smatrali svetim, povezujući ga s kultom cara, dok su ga u Japanu samuraji koristili da bi se zaštitili.

U rimsko doba koristile su ga prije svega žene iz bogatijih slojeva kao modni dodatak.

Tokom srednjeg vijeka kišobran se više ne koristi, a zatim se vratio u upotrebu 1400. godine u Parizu.

Kišobrani tog vremena bili su drugačiji od današnjih, profinjeniji i teži, a krajem 17. stoljeća postali su must have uglednih dama!

Krajem 17. vijeka u Europu su stigli prvi svileni kišobrani koje su s Istoka donijeli isusovci, lakši i nježniji, ali uvijek profinjenog dizajna.

I u narednim vijekovima kišobran je, uprkos nužnim revizijama, ostao elegantan modni dodatak samo najbogatiji. Ukratko, autentični statusni simbol.

Tokom devetnaestog vijeka obogaćen je metalnim žicama, nastavljajući se koristiti kao moderan dodatak poput torbi i drugih predmeta.

Tek je 1852. dobio svoj danas poznati oblik zahvaljujući Samuelu Foxu, koji ga je patentirao i prodao dizajn fabrici James Smith & Sons.

A sklopivi kišobran? Izumio ga je 1885. godine Amerikanac John Van Wormer, ali su ga Mađari braća Balogh patentirali 1923. godine.