Na osnovu plana stručnjaka iz Svjetske banke dr Dragoslava Avramovića sprovedena je montetarna reforma u Saveznoj Republici Jugoslaviji kojoj je zaustavljena nezapamćena inflacija koja je tada iznosila čak 313,6 miliona procenata mjesečno i imala novčanicu od 500 milijardi dinara, treću u svjetskoj monetarnoj istoriji po broju nula.

Hiperinflacija, koja je u vremenu ratova u okruženju i ekonomskih sankcija dodatno uništavala društvo, bila je jedan od simbola devedesetih godina prošlog vijeka u Crnoj Gori i Srbiji.

SRJ je krajem 1993. ušla u hiperinflaciju, a prema procjenama Avramovića u novembru 1993. dnevna inflacija je bila skoro 18%, a u januaru 1994. dnevna inflacija je bila skoro 62%. U to vrijeme, prema dogovoru predsjednika Srbije Slobodana Miloševića i predsednika Vlade Srbije Nikole Šainovića ekonomisti predvođeni Dragoslavom Avramovićem napravili su plan zaustavljanja inflacije, koji se primjenjivao od 24. januara 1994. i zaustavio je hiperinflaciju, a dinar je konvertovan u odnosu 1:1 za njemačku marku. To je postigao tako što je uveo novi dinar.

U izjavama koje je Avramović kasnije dao medijima moglo se čuti da cio proces nije bio toliko zahtjevan koliko je teško bilo ubijediti Miloševića da zaustavi štampariju novca na Topčideru.

U elaboratu o rekonstrukciji monetarnog sistema Avramović je naveo triri specifična činioca koja su doprinijela ubrzanju inflacije i njenom prelasku u hiperinflaciju u proljeće 1993.

„Prvo, došlo je do masivne ekspanzije novčane mase usljed drastičnog pojeftinjenja cijene kredita u aprilu 1993. Do pojeftinjenja je došlo usljed odluke Narodne banke Jugoslavije da snizi svoju eskontnu stopu i da primijeni ovo sniženje povećanjem ponude novca kroz labavljenje primarne emisije. Iza ove odluke je bio pritisak industrijskih i poljoprivrednih proizvođača koji su željeli niže kamatne stope i koji su kukali da ih guše postojeće kamate, sprečavajući porast proizvodnje i onemogućavajući nove investicije“, istakao je Avramović.

Drugi činilac koji je Avramović naveo bilo je donošenje odluke o finansiranju žetve 1993.

„Svaka nova žetva u Jugoslaviji predstavlja traumatično iskustvo sa gledišta finansiranja. Obično se čeka do posljednjeg momenta sa određivanjem zaštitne cijene koju će država obezbijediti svojim kupovinama za Direkciju robnih rezervi; robno tržište postoji, ali na njemu vlada neizvjesnost u pogledu budućih cijena jer vladina politika zaštitnih cijena nije poznata; finansijsko tržište takođe postoji, ali kada je inflacija visoka, nema prodaja na duži rok, pa čak ni na srednji rok, dok se ova tržišta ustručavaju da finansiraju zalihe do sljedeće sezone jer nemaju dovoljno sredstava”, navodi se u elaboratu.

Trećim činiocem Avramović se smatrao to što su duboko impresionirane brzinom porasta cijena koji se odigravao maja i početkom juna 1993. i haosom koji je nastupio na robnom tržištu usljed spekulativne akumulacije zaliha, vlasti povukle pogrešan potez deklarišući opsežno zamrzavanje cijena u skoro cijeloj trgovinskoj mreži.

„Zamrzavanje cijena 19. jula 1993, umjesto da zaustavi spekulaciju zalihama, samo ju je potenciralo: nastala je navala skoro svih platežno-sposobnih privrednih subjekata – spekulanata, švercera, finansijera, preduzetnika, bogatih individualnih potrošača – na stokove robe u radnjama i u trgovačkoj mreži, kao i na tržištu deviza”, precizirao je Avramović.

Zahvaljujući reformi koju je spoveo postao je simbol stabilnosti dinara nakon hiperinflacije, pa je u martu 1994. postavljen za guvernera Narodne Banke Jugoslavije, gdje je bio do maja 1996. godine. Ekonomska reforma u javnosti je nazivana „deda Avramovom“, a valuta koja se mijenjala za vrijednost njemačke marke „avramov dinar“.