Nikada u nekoj zvaničnoj utakmici nije Maroko uspio da dobije Francusku.

Doduše prvi meč Maroka sa Francuzima (ali amaterskom selekcijom „Galskih pjeltova“) je pripao „Laovivma Atlasa“ davne 1963. godine, ali na zvaničnim utakmicama devet mečeva, i sedam trijumfa Francuske i dva remija.

Međutim ko smije nakon dosadašnjeg djela turnira da tako lako otpiše ekipu Valida Regragija.

Prva afrička ekipa u istoriji koja je došla do polufinala, primili svega jedan gol (i to ga dali sami u duelu sa Kanadom), izbacili Španiju, izbacili Portugal…i sada igraju protiv države u kojoj imaju najveću dijasporu.

U velikim migrantskim talasima tokom 60-ih i 70-ih godina Francuska je danas dom 1,7 miliona Marokanaca.

Franucuska sa druge strane ima priliku da postane prva reprezentacija od Brazila 1998 – 2002. koja se plasirala uzastopno u finale Mundijala, a prva evropska ekipa još od 1934 – 1938. kada je to pošlo za rukom Italiji.

Ekipa Didije Dešana igra dobro cijeli turnir, ali im ostaje kao opomena poraz od Tunisa u grupi, koji igra donekle sličan stil kao Maroko, doduše uz dosta siromašniji roster od „Lavova Atlasa“.

Interesantno je da je najslabija karika ekipe Didije Dešana, lijeva strana, gđe se nalaze Teo Ernandes i Kilijan Mbape.

Koliko je dobar tandem u napadu, toliko je svojevrsna „promaja“ u odbrani.

Mbape jednostavno ima zaduženej da stoji konstantno na polovini protivnika, a ni Ernandes nije defanzivno orijentisan, i često je pravio greške tokom ovog turnira.

Sa druge strane najjača strana Maroka je desna strana koja upravo se poklapa sa tom stranom Francuza gđe orkestiraju Hakimi i Zijaš, s tim što su dva fudbalera Maroka i te kako disciplinovani pozadi.

Maroko dosta zavisi i od fenomenalnog fudbalera Fiorentine Sofjana Amrabata koji je skrenuo pažnju na sebe gotovo svih vodećih klubova Lige petice.

Francuskoj ide definitivno uloga favorita, ali to ne umanjuje nadu Marokanaca da nastave svoju fudbalsku bajku.