U trouglu između Prijepolja, Bijelog polja i Sjenice tik uz željeznički prugu Beograd-Bar, smjestio se mali manastir Kumanica. U manastir Kumanicu dolaze i traže iscjelenje, sem pravoslavnih vjeroispovednika i muslimani. Poznat je po mnogim čudima koja su se u njemu dogodila, a mnogo ga nazivaju srpskim Ostrogom. Česte su polemike oko toga da li pripada Srbiji ili Crnoj Gori, s obzirom da se nalazi na samoj granici ove dvije zemlje.

Manastir Kumanica se nalazi između Prijepolja i Bijelog Polja, u živopisnoj i surovoj klisuri rijeke Lim, 13 kilometara od Brodareva, te se do njega stiže prelaskom granice između Srbije i Crne Gore. Manastir Kumanica se nalazi u selu Vrbnici, na početku klisure, sa desne strane železničke pruge koja povezuje Beograd i Bar. Manastir Kumanica je posvećen Svetom arhistratigu Gavrilu, a prvo pisano pominjanje manastira vezuje se za 1514. godinu. U ruševinama Kumanice su sačuvani djelovi ploča za koje se pouzdano tvrdi da potiču iz razdoblja od kraja 13. do sredine 15. vijeka.

Prostor na sjevernoj strani manastira je nažalost uništen pri gradnji željeznice, pa je pouzdanije datovanje prvobitne originalne crkve nemoguće. Pretpostavlja se da je zlatno doba Kumanice bilo u drugoj polovini 16. i tokom 17. vijeka. Pretpostavlja se takođe da je manastir Kumanica doživio urušavanje i potpuno propadanje u drugoj polovini 18. vijeka, jer je tokom svoje istorije dugo vremena bio razrušen i napušten. Aleksandar Deroko, poznati srpski istoričar umjetnosti, arhitekta, je 1926. godine zatekao manastirsku crkvu Kumanice u ruševinama. Tada su izvršena prva snimanja i napravljen je crtež osnove crkve, a kasnije je (1933. godine) dopunio Đorđe Bošković, pretpostavljajući da crkva potiče iz 16.- 17. vijeka.

Porijeklo imena manastira Kumanica nije najjasnije. Prema nekim izvorima ime Kumanice potiče od monaha pobjeglih iz Kumanova, dok je Deroko smatrao da potiče od imena Kumanaca, predaka Bugara. Međutim, najrasprostranjenije je mišljenje da je ime manastira Kumanice vezano za vlastelinsku porodicu Kumanci ili Kumaničići, koja je poticala iz ovih krajeva. U manastiru Kumanici se čuvaju svete mošti Svetog Grigorija Kumaničkog, po legendi „srpski prosvetitelj i bivši arhiepiskop”, od koje potiče „od svete i bogoizabrane loze Nemanjića”.Ovo nije moguće istoriografski potvrditi i vjeruje se da je odraz legende.

Kult Svetog Grigorija Kumanickog je i danas veoma snažan kod vjernika ovog kraja. Ovdje su do turskog rušenja cuvane mošti Svetog Haralampija, velikog borca protiv kuge, koja je u srednjem vijeku harala ovim krajevima.

Manastir Kumanica je obnovljen i osvećen 12. novembra 2000. godine i jedno je od rijetkih svetilišta u svijetu, gdje se na dan Svetog arhangela Mihajla, koji se proslavlja 26. jula, svake godine okupi mnogo pripadnika različitih vjera, koji vjeruju u iscjeliteljsku moć svetih moštiju svetitelja Gavrila, piše panacomp.net

Uvijek je u manastiru mnogo vijernika koji dolaze sa svih strana i dovode bolesne i nemoćne jer vjeruju da im molitva na ovom mjestu može pomoći.

Postoji nekoliko priča, a počele su kada je jedna djevojka, koja je bila nepokretna, prenoćila u manastiru. Sjutradan je uslijedilo čudo – ona je prohodala!

Osim ove priče, postoji i jedna o pastiru Radetu Ljuiću iz Grančareva, koji se razbolio sa šest godina, kada je čuvao ovce.

Bolest je bila toliko ozbiljna da su ljekari jedino rješenje vidjeli u amputiranju noge. Međutim, njegova majka je preko komšija čula za čudotvoran manastir i odlučila da ga odvede tamo, gdje je proveo nekoliko dana, a zatim potpuno ozdravio. Sljedeći put kada je otišao kod ljekara na kontrolu, oni nisu mogli da vjeruju da je on potpuno zdrav.

Mnogi parovi, koji imaju problem sa plodnošću, kada prođe post, dolaze u Kumanicu, gdje im se čitaju molitve.

Priča o izvjesnom Milanu Šebeku je nesvakidašnja. On je već uveliko zagazio u devetu deceniju, i pored toga što mu je kuća od manastira udaljena tri sata, a do nje se  dolazi kroz strme litice i kozje staze, on nije želio da propusti, a da nedjeljom ili kada je neki praznik ne dođe do Kumanice i zahvali se Bogu.

Prema priči monahinje iz manastira, kada je bio tek na početku dvadesetih godina, potpuno je oslijepio i imao neizdržive bolove. Nijedan ljekar nije mogao da mu pomogne, a zbog jačine bolova, u jednom momentu je poželio da izvrši samoubistvo. U posljednjem momentu ga je spriječio komšija koji ga je odveo u manastir .

Kažu da mu je sveštenik iščitao molitvu, stavio mu knjigu u ruke i zatražio da nešto pročita. Na njegovu konstataciju da ne vidi, on mu je samo odgovorio: “Videćeš, Milane”. I tako i bi, piše mikromreza.com