Kad je ekologija u pitanju i zaštita zdravlja građana Pljevalja ništa se nije promjenilo više od četiri decenije. Pljevljacima su oni na vlasti, obično pred izbore, davali lažna obećanja, od kojih bi se na kraju ispostavilo da nije bilo ništa. Cementare u gradu više nema ali je nju zamjenila termoelektrana koja radi od 1982. godine.

Decenije su prošle, a Pljevljaci su i dalje taoci kolektivnog društvenog sistema vrijednosti, žrtvovani zbog nekih viših ciljeva, bez prava na odbranu biološkog opstanka.

Za Pljevljake nisu važili ekološki zakoni države u kojoj žive, a koja je uzgred u Ustavu deklarisana kao ekološka. Nisu imali pravo da zahtijevaju ostvarenje osnovnih ljudskih prava koja se odnose na zdravu životnu sredinu, vodu za piće i život od vlastitog rada. I tako decenije prošle, Pljevljaci redovno bili kolateralna šteta, a Pljevlja predmet intezivne ekonomske eksploatacije prirodnih bogatstava.

A oni koji vode evidenciju i iznose statističke podatke saopštavali su svake godine da je broj umrlih u Pljevljima višestruko veći od broja rođenih gradjana. Uz to, decenijama unazad nije napravljen ni jedan proizvodni pogon u gradu.

A i što bi kad je podgoričkim gospodarima ljudskih sudbina dovoljno da ogromni novac redovno ide u državni budžet, koji svojim radom na ovim prostorima obezbjeđuju Rudnik uglja i TE Pljevlja.

A građanima koji ostaju na ovim prostorima u amanet su ostavljene ogromne deponije laporca, pepela i šljake i zagađen vazduh i voda, a zar i to nije nešto. Pljevljaci su, inače, poznati kao umilan, izdržljiv i strpljiv narod. Ali svi nisu bili tako strpljivi, pa su za proteklih nekoliko decenija hiljade pljevljaka trajno napustile rodni grad.

Broj stambenih jedinica se za proteklih nekoliko decenija značajno povećao, kao i broj izvora grijanja iz individualnih ložišta koja su se oduvijek grijala na ugalj i drva, pa samim tim se povećao i stepen zagađenja životne sredine.

Da se ništa prethodnih decenija nije promjenilo osim stepena zagađenja vazduha u gradu i redovne priče o toplifikaciji grada, najbolji dokaz je video zapis novinara Čolovića iz daleke 1979. godine:

Eh kako je nekad bila zelena ova dolina …..