Saopštenje Demokratske partije socijalista Crne Gore

Četiri novinske strane bile su potrebne ideolozima iz koncerna Vijesti da objasne šta sanjaju, a šta im se dešava. Taj manifest o “njihovoj borbi” potpisao je nominalni glavni urednik, no rukopis je odveć prepoznatljiv da bi se mogao sakriti.

Nije koncernu do Crne Gore – da jeste ne bi radili to što godinama rade. Plač nad pričom o čobančetu i vuku, ustvari je nešto drugo. Ne treba basna, dovoljna je narodna mudrost u jednoj rečenici – Ne laje bizin sela radi, nego sebe radi.

Ono što koncern godinama čini nije kritika radi boljitka, nego olajavanje drugih da bi stvorili sliku o svojim “vrlinama”. I sad je propaganda došla na naplatu.

Stvarajući lažne apostole, kreirali su pakao.

Činjenicu da se na popisu 1991. godine gotovo 62 odsto građana izjašnjavalo kao Crnogorci, a manje od 10 odsto kao Srbi, dok se se na popisu 2003. situacija drastično promijenila, pa je Crnogorca bilo 43 odsto, a Srba 32 odsto u koncernu “objašnjavaju” time da “su oni koji se izjašnjavaju kao Crnogorci i oni koji se izjašnjavaju kao Srbi u Crnoj Gori, osim u minimalnom procentu, isti etnos”.

Dakle, ni pomena o besomučnoj ratnoj propagandi velikosrpstva koja je, pored procenata na popisu, na ratištima odnijela hiljade života, baš u periodu između 1991. i 2003. godine.

Uz genijalni zaključak kako zbirni procenat upućuje na to da je riječ o istim ljudima, ideolozi koncerna nude spasonosno rješenje – dualni identitet.

Nova normalnost srpskog sveta je “crnogorsko-srpski identitet u okviru pravoslavnog kora”. U politici, kao i u psihologiji, dualni identitet tj. podijeljena ličnost, posljedica je, najčešće, potiskivane traume. Od Ilije Garašanina na ovamo velikonacionalni koncept krvi i tla koji sada brane iz koncerna, kroz više vjekova, doživljava poraze. To, očigledno, pogoršava traumu.

Paškvila o tome kako se “dio crnogorskog društva prema Srbima u Vladi Crne Gore, ili na bilo kojoj drugoj poziciji sa koje se odlučuje, u ime cijelog građanstva, ponaša kao rasistička porodica na jugu Sjedinjenih Američkih Država šezdesetih godina, pošto ugleda crnca u autobusu” ogavno je jadna i ne bi zasluživala komentar da se iza nje ne krije isto ono što se valjalo iza sličnih formulacija devedesetih godina prošlog vijeka. Priče o lažnoj ugroženosti srpstva uvijek su do sada bile uvodi u krvave oružane obračune – ranije uz poklič o svim Srbima u jednoj državi, a danas uz onaj o srpskom svetu.

Nijesu se, kako tvrde ideolozi iz koncerna, “lokalni” Srbi samogetoizirali. Nijesu to činili ni u Hrvatskoj, ni u Bosni, pa ni u Crnoj Gori. Nego su u tome imali obilatu “pomoć” ideologa srpskog sveta sa kojima je koncern već godinama u neformalnoj, pa u formalnoj koaliciji.

Da jednom za svagda raščistimo – nemaju Crna Gora, i čitav region, problem sa Srbima, nego sa klero-fašističkim idejama o krvi i tlu. Njen trenutni eksponent, iako su čobanima iz koncerna u strahu velike oči, ipak nije vuk – nego vučić.

Neka svoje strahove rasprave sa njim. Kad su već zajedno krenuli u poharu Crne Gore. Sa njim sa kojim pregovaraju o prodaji svojih medija i Crne Gore kao neke gratis dodate vrijednosti. Neka rasprave sa njim, isto onako kako su dogovarali razaranje bezbjednosnog sistema Crne Gore, gašenje njene avio kompanije, prodaju dijela luke Bar.

Neka se ne izvlače iz njegovog zagrljaja zbog ljubomore, sada kada im se čini da se ljepše osmjehuje DF-u.

Da im nijesu dali legitimitet, sad ne bi bili u situaciji da je vu(k)čić pred vratima.

A bili su u prilici – da formiraju manjinsku vladu i ruke toga kojeg se sada toliko plaše udalje od Crne Gore. 

Zanimljivo je da sve znaju o kriminalnim referencama Velje Nevolje, ali ništa o Dakinim, kojeg svrstavaju u svoj pul. I istina je, povezuje ih strah od vu(k)čića jer – ili su zabrljali ulazeći u poslove koje nije trebalo ili su završili ono za šta su bili instrumentalizovani. U tom pulu ideolozi koncerna vide, po sopstvenom priznanju, i snage oko Zdravka Krivokapića, snage oko svještenika Gojka Perovića, URU, Demokrate, Demos, Civis i jednako polovično Marka Milačića i SDP Raška Konjevića.

Kako je izgledala kombinatorika ideologa koncerna jasno su predstavili kroz lament zbog smrti mitropolita Amfilohija. Vapaj nad činjenicom da je “Amfilohijev autoritet bio dovoljan da drži Vučića u defanzivi, a da Demokratski front drži u granicama pristojnog” treba shvatiti kao jauk nad sopstvenom sudbinom.

Sve je pobrkala korona i sad je, avaj, vu(k)čić pred vratima!

Čobani iz koncerna sa unutrašnje, a vuk(č)ić sa spoljašnje strane vrata, pa će Crna Gora morati da se brani iz temelja.