DRAGAŠEVIĆI JEDNA OD NAJUSPJEŠNIJIH SPORTSKIH PORODICA U PLJEVLJIMA

Dragaševići su jedna od najuspješnijih sportskih porodica u Pljevljima, a rezultate koje su pojedinačno ostvarivali potomci međuratnog trgovca Relje i njegove supruge Ljeposave svrstavaju ih u red najuspješnijih i u Crnoj Gori.

Sedam Reljinih i Ljeposavinih sinova i kćer: Dobrilo (1920), Labud (1922), Konstantin – Kole (1924), Miloje – Špiro (1926), Zdravko (1928), Nadežda – Nada (1930), Slavko (1935) i najmlađi Diko, rođen 1941. godine, ostvarili su najveće upjehe u sportu postajući šampioni MOSI igara, republički, državni i balkanski prvaci.

Najuspješniji sportista među njima, Slavko Dragašević, bio je izvrstan atletičar, član atletskih klubova “Partizan” i “Zvezda”, državni prvak na 100 metara i reprezentativac Jugoslavije na 100 metara i u štafeti 4 puta 100 metara. Ostaje zapamćen njegov izvrstan rezultat od 10,4 sekunde na 100 metara.

“Slavko je prve uspjehe imao na vašaru na Dobrim vodama, gdje pobjeđuje u trčanju i skoku udalj. Prvak Crne Gore na 100 metara postaje 1952. Na prvenstvu Srbije u Valjevu 1958. godine postiže izvanredno vrijeme od 10,4 sekunde na 100 metara, što je tada bio najbolji rezultat u Jugoslaviji. U Ljubljani postaje prvak Jugoslavije na 100 metara, a 12 puta je bio član atletske ekipe Jugoslavije na raznim međunarodnim takmičenjima, u disciplinama 100 metara i štafeti 4 puta 100 metara. Na balkanskom atletskom takmičenju u Atini štafeta Jugoslavije je bila prva, a jedan od članova je bio i Slavko”, kaže za “Vijesti” Živko Dragašević, čiji se otac Diko, koji je preminuo prije nekoliko godina, bavio atletikom i višebojem (petobojem).

Na MOSI igrama u Prijepolju 1958. godine Slavko je bio ubjedljivo prvi na 100 metara sa rezultatom 10,9 sekundi, na stazi lošeg kvaliteta.

Nada je bila uspješna atletičarka i košarkašica.

U Fudbalskom klubu “Jakić” igrali su trojica braće Dragaševića, Konstantin (lijevi half), Miloje i Zdravko (desni bek) i doprinijeli su jednom od najvećih uspjeha pljevaljskog fudbala kada je taj klub dospio 1947. godine do četvrtfinala Kupa Jugoslavije, gdje je na produžetke izgubio od FK Sarajeva 3:2 u Sarajevu. Tadašnju ekipu “Jakića”, osim Dragaševića, činili su Taušanović, Salmanović, Hadži – Hamzić, Aritonović, Radičević, Čolović, Nuhanović i dva Milinkovića.

Zdravko je na državnom prvenstvu u Zagrebu 1948. u veoma jakoj konkurenciji bio drugi u trci na 100 metara, a na istom prvenstvu Miloje je osvojio drugo mjesto u bacanju bombe (tadašnja atletska disciplina) rezultatom 73,85 metara.

Dobrilo se bavio fudbalom i skijanjem. Igrao je fudbal prije Drugog svjetskog rata u FK “Jedinstvo”, kao i stariji brat Labud. Sva braća su rano postradalog Labuda smatrali za najtalentovanijeg za atletiku i fudbal. Labud je na jednoj utakmici FK “Jedinstva” postigao sedam golova, priča Živko.

“Dobrilo je bio zaljubljenik u skijanje, čak je samovoljno odlazio prije Drugog svjetskog rata na Jahorinu u BiH da bi tamo smučao. Često je skijao i na poznatom u to vrijeme skijalištu u selu Krnjača na Čemernu, a znao je da sa običnim smučkama skoči više od 30 metara”, prenosi Živko kazivanje svog oca Dika, koji je u petoboju (trčanje 100 metara, skok udalj, bacanje kugle, penjanje uz konopac i vježbanje na jednoj gimnastičkoj spravi) bio nenadmašan u Crnoj Gori, pa i Jugoslaviji.

Bio je državni prvak Jugoslavije u višeboju na prvenstvu 1964. godine u Tuzli, što mu je najveći uspjeh, a na prethodnom 1962. u Novom Sadu vicešampion u disciplini petoboj.
Bio je i prvak Crne Gore u skoku udalj 1968. godine.

Diko, koji je radni vijek proveo kao profesor fizičkog vaspitanja, ostvario je brojne uspjehe na MOSI igrama.

Izdvaja se prvo mjesto u trčanju na 100 metara 1960. godine u Pljevljima i 1964. u Novoj Varoši, a 1966. u Pljevljima je bio prvi na 100 metara i u skoku udalj.

Služio begu, pa postao poznati trgovac

Relja Dragašević bio je jedan od poznatijih pljevaljskih trgovaca i ugostitelja u međuratnom periodu. U početku je radio teške fizičke poslove jer je rano ostao bez oca.

“Kada je iz sela Dragaši, gdje je rođen, došao sa djedom Mićom u Pljevlja na vašar na Petrovdan, imao je svega 12 godina. Odmah su ga kao bistro i vrijedno dijete zapazili pljevaljske gazde i begovi, pa su se raspitivali da ostane kod njih da pomaže u poslovima u kući i oko kuće”, prenosi Živko kazivanja svog oca.

Relja je kao dječak služio u porodicama Omer-bega Bajrovića, potom Debeljavića i Lazara Šećerovića, poznatog trgovca.

Bio je prvi poslužitelj Gimnazije.

“Sam je odlučio da ode u Srbiju da nešto zaradi. Radio je u Valjevu na željezničkoj stanici, gdje je stekao prve zlatnike. Vratio se u Pljevlja gdje je otvorio malu trgovačku radnju. Čuveni pljevaljski trgovac Lazar Šećerović je uvijek prizivao Relju da mu nešto uradi. Kada je Šećerović, čiji je sin Vuko bio oženjen kćerkom najbogatijih Srba Grujića iz Vojvodine, odlučio da seli u Beograd, ponudio je Relji da otkupi njegovu imovinu u Pljevljima. Tada je Šećerović imao kuću, trgovinu, imanje i pivaru, čiji je bio većinski vlasnik. Postoje dokazi da je tadašnja pljevaljska pivara najstarija u Crnoj Gori, osnovana 1882. godine kao odeljak Deoničke pivare Sarajevo, i da je starija od čuvene Nikšićke pivare osnovane 1896. Akcionari su bili osim Šećerovića, Veseličić iz Prijepolja i porodica Vajfer iz Češke. Relja je 1926. godine, podigao kredit na 20 godina i kupio imovinu svog prijatelja”, ističe Dragašević.

Kada je Relja kupio imovinu Šećerovića, pivara nije radila, zatvorena je sedam godina ranije. Relja je koristio prostor tog industrijskog postrojenja za hlađenje “sarajevskog piva”, koje se nakon zatvaranja pljevaljske pivare prodavalo u Pljevljima. Objekat pivare, koji se nalazio nedaleko od samog centra Pljevalja, uništen je 24. jula 1944. godine u savezničkom bombardovanju.

Stasava i treća generacija

I potomci braće Dragašević i njihove setre Nade bili su uspješni sportisti. Dikov sin Živko bio je dobar fudbaler i skijaš, a kćerka Ivana atletičarka i skijašica.

Danilov sin Labud postigao je zapažene rezultate u atletici, a Zdravkova kćerka Mila i Milojeve kćerke Miroslava i Branislava bile su uspješne košarkašice.

Nadin sin Aco bio je dobar fudbaler, a Konstntinov sin Savo uspješan rukometaš.

I najmlađi članovi porodice Dragašević krenuli su uspješnim sportskim stopama svojih predaka.

Savov sin Arsenije je član kadetske reprezentacije Crne Gore u rukometu, koja je krajem februara na Mediteranskom prvenstvu u Atini osvojila srebrnu medalju. Arsenije je na ovom prvenstvu proglašen za najboljeg lijevog beka.