Pravoslavni vjernici danas slave Svetog Jovana Krstitelja, jednog od najvećih hrišćanskih svetaca.

Ovaj datum u kalendar upisan je crvenim slovom, što znači da ne treba raditi kućne, niti bilo koje druge poslove.

Sveti Jovan se naziva Krstiteljem zato što je u rijeci Jordan krstio Isusa Hrista. Zato u našem narodu postoji običaj da se ljudi na Jovanjdan bratime i kume, jer se Jovan smatra uzorom karaktera i poštenja.

On je mnoge hrišćane krstio u rijeci Jordan, što dokazuje da je on postojao kao istorijska ličnost. Predanje kaže da je Jovan krstio i one koji su se pokajali što odmah nisu vjerovali u hrišćanstvo.

Živio je potpuno asketskim životom, hranio se isključivo insektima i medom, a uvijek je bio obučen u kamilju kožu.

Istorijski podaci svjedoče da je Jovan pogubljen u vrijeme kralja Iroda. Osuđen je na smrt zbog praktikovanja hrišćanstva koje je tada bilo zarobljeno, a ubijen je tako što mu je odsječena glava.

Njegova desna ruka, ona kojom je zahvatio vodu iz Jordana kada je krstio Isusa Hrista, i dalje je u vlasništvu Srpske pravoslavne crkve, a čuva se u manastiru na Cetinju.

Ruku su u Evropu donijeli malteški vitezovi, koji su je poklonili ruskom caru Nikolaju. Kasnije su je Srbima na čuvanje, odnosno kraljevskoj dinastiji Karađorđević, povjerili ruski vitezovi koji su emigrirali iz Rusije.

Ruka Svetog Jovana najprije je čuvana u srpskoj patrijaršiji, da bi 1941. pred najezdom Njemaca odnijeta u manastir Ostrog gdje ju je na čuvanje ostavio kralj Petar II Karađoređvić.

Za ovu slavu vezuje se običaj pranja ikone. Običaj pranja ikona podrazumijevao je da se na današnji dan ikone iznose iz kuće poslije jutrenja na rijeku, ili bunar i da se umivaju. Ikone su se brisale krpom koja je pokvašena u vodi.

Mada je običaj odavno nestao, tada se vjerovalo se da će onoga ko ne umije ikonu stići kazna, te da će mu se te godine oduzeti ruke i noge.