Pred svaku Novu godinu u skladu sa tradicijom u Pljevlja redovno navrati Deda Mraz, da obraduje pljevaljsku djecu sa skromnim poklonima, a pošto je iz godine u godinu te djece sve manje i Deda Mrazova torba je sve tanja. Uzgred, ne zadržava se on puno u gradu, pored sve manjeg broja djece, vjerovatno i zbog toga što mu ne prija pljevaljska magla i miris „bogatih produkata“ koji se u njoj kriju.

Ali ove godine valjda da preduhitri Deda Mraza i pokaže kako se bogato daruje potrudila se kompletna VLADA, pa sad neka vidi Deda Mraz šta mu je činiti, kad sazna da je VLADIN poklon pljevljacima vrijedan čitavih 100 miliona eura. Bogme će biti zavidan i on kao i mnogi građani opština na sjeveru države, a posebno oni koji umjesto prema Podgorici redovno više gledaju prema državama u regionu.

Ali ruku na srce pljevljaci su to zaslužili višedecenijskim žrtvovanjem za izgradnju Podgorice i čitave države po cijenu vlastitog propadanja. Jer teško je naći ljude koji su spremni da se toliko žrtvuju za vlastitu državu, pa nije čudno što je došlo vrijeme da se i njih neko sjeti i bogato ih nagradi za vjernost i samopožrtvovanje.

Saznanje da će u grad biti uloženo 100 miliona eura ozarilo je lica većine građana i ispunilo ponosom, jer teško je naći opštinu koja je ugostila čitavu VLADU u svom gradu i još za to bila bogato nagrađena.

Ali da sve ne bi prošlo tako svečano i euforično pobrinuli su se vječiti lokalni dušebrižnici, koji ustvrdiše da VLADA nije ništa dala pljevljacima, već ulaže novac za sanaciju vlastitog preduzeća, koja odavno ta ista VLADA oduze pljevljacima tamo nekom privatizacijom i preinači u svoje preduzeće. Eto po njima rok trajanja termoelektrane je pri kraju, pa morala VLADA da uloži velika sredstva, da bi njenim produženjem vijeka trajanja i dalje mogla crpiti stotine miliona eura prihoda iz Pljevalja. Eto smeta im i to što će većina tog novca od rekonstrukcije termoelektrane otići u privatne džepove podgoričkih biznismena bliskih VLADI. Zaboravljaju oni da od kad su u Pljevljima ugašene velike građevinske firme, ne postoji mogućnost da neko preduzeće iz Pljevalja može graditi ili rekonstruisati tako značajne kapitalne objekte.

Dežurnim dušebrižnicima nije vrijedna pažnje ni činjenica da će od tog bogatog kolača koji se daruje pljevljacima, jedan manji dio novca biti odvojen za saniranje velike industrijske deponije, na kojoj će se u budućnosti saditi ljekovito bilje. Eto, po njima trebalo je graditi od tog novca nove proizvodne pogone, kao da bi u njima imao ko raditi, znajući da je proces iseljavanja omladine iz grada pri kraju. Eto samo bi nam to trebalo da još uvozimo radnu snagu.

Zaboravljaju oni na izuzetno nepovoljnu starosnu strukturu u gradu i da su prioriteti i potrebe na sasvim drugoj strani, jer se u Pljevljima što bi rekao jedan od pljevaljskih ekologa „umire kao na traci“. Očito je pljevljacima kao prioritet potrebno graditi novo gradsko groblje, jer se postojeće puni ogromnom brzinom, pa je posebno u zimskom periodu u jednom njegovom dijelu potrebno poznavati planinarske vještine, da bi se na strmim stranama groblja sahranjivali preminuli građani.

Viziju kako treba usmjeriti pomoć pljevljacima dao je prije nekoliko godina veoma dobronamjerno, jedan od visokih rukovodilaca termoelektrane, koji se kao gost na jednom skupštinskom zasjedanju pohvalio kako je tokom velikih snježnih nepogoda njihova mehanizacija redovno održavala put do lokalnog groblja. I to je naravno lokalnim dušebrižnicima poslužila za šaljive komentare.

Veoma human i dobronamjeran gest koji bi trebao poslužiti kao dobar primjer za rukovodioce lokalnog Rudnika uglja, da u dijelu površinskog kopa gdje je ranije bila planirana izgradna pljevaljskog aerodroma, sagradi novo gradsko groblje. Bio bi to veliki i veoma cijenjen i potreban poklon lokalnoj zajednici, koja se decenijama unazad dobrano nagutala prašine iz rudničkih kopova smještenih praktično u samom gradu. Bio bi to gest koji bi veoma dobro došao vremešnim pljevljacima, a uz to bio bi to spomenik ljudskoj izdržljivosti i žrtvovanju po cijenu vlastitog uništenja, za dobro šire društvene zajednice.

A i zaslužili su to pljevljaci, jer ne postoji na kugli zemaljskoj narod koji je spreman da se žrtvuje toliko za vlastitu državu, po cijenu poslednjeg pljevljaka. Zato je i VLADIN poklon bio ovako široke ruke.

HVALA VLADI !

Autor: Kemal Pajević,

građanski aktivista iz Pljevalja