U nedjelju uveče sve političke stranke učesnice lokalnih izbora u tri crnogorske opštine proglasile su se pobjednicama. To ove izbore čini jedinstvenim.

Što, međutim, kažu brojke, ako ih uzmemo kao zbir rezultata u sve tri opštine?

Klizav je teren porediti rezultate parlamentarnih i lokalnih izbora, kao i porediti te brojke ne provlačeći ih kroz „filter“ izlaznosti, ili onaj koji se tiče nastupa aktera samostalno ili u okviru različito sastavljenih lista 2020. i sada.

Ipak, uz rizike, pogledajmo ih u nastojanju da „uhvatimo“ trendove kada je o raspoloženju birača riječ.

DF-SNP dvojac bilježi najveći pad od avgustovskih izbora 2020. do danas. Rezultat im je oko 52 odsto lošiji nego prije samo petnaest mjeseci. Ipak, nekako obrnuto proporcionalno ovoj statistici bili su prvi i najglasniji u radosti što će, vjeruju, „sa tradicionalnim partnerima“ biti dio nove vladajuće većine u Mojkovcu. 

I ne samo to – proglasili su, iz svojih redova, i gradonačelnika. Prigrlivši objeručke Zdravka Krivokapića kao „tradicionalnog partnera“, jer će i njegovi glasovi biti potrebni za većinu.

Glasovi koje su izgubili DF-SNP prelili su se kod Demokrata koji bilježe rast od 35 odsto u odnosu na 2020. kao i kod Ujedinjene Gorana Danilovića i Ne damo Mojkovac Zdravka Krivokapića koji su „inkasirali“ po šest odsto.

Lošiji rezultat u odnosu na 2020. kad se saberu glasovi iz tri opštine ima i URA. Oko 19 odsto slabiji im je skor nego prije petnest mjeseci.Jednako euforično kao DF u Mojkovcu, URA je svoje rezultate obznanila na Cetinju.

Što pokazuju svi ovi procenti? Najprije, vladajuća većina ostala je u gabaritima iz 2020.

Godinu dana vlasti nije im donijelo nove birače. Ali ni odnijelo razočarane.

Ono što vidimo jeste pregrupisavanje unutar tog bloka.

Ako se analizira ta „poruka“ birača ona bi mogla da glasi – ne želimo ekstreme.

Nagovještavaju li rezultati lokalnih izbora zbijanje redova u vladajućoj većini rastrzanoj čarkama, istinskim sukobima i nadgornjavanjima kojima svjedočimo mjesecima unazad?

Moguće – ako DF pristaje na to da čeka da svako od njegovih koalicionih partnera otkine od njih koliko uspije da ponese.

Moguće – ako URA i Demokrate budu znali kako da izađu na kraj sa tim da DF sigurno neće mirno i ćutke gledati kako „ginu od prijateljske vatre“.

Svedeno u jednu rečenicu – bez DF neće ići, sa DF neće ići.

Pogledajmo sada rezultate stranaka koje su opozicija na nacionalnom nivou.

DPS ostaje, pojedinačno, ubjedljivo najjača stranka u Crnoj Gori. Ni u jednoj od tri opštine nije osvojila manje od 40 odsto glasova. Ali, u zbiru, ima gotovo 25 odsto lošiji rezultat nego u avgustu 2020. godine.

Kao druga po snazi u opozicionom bloku probija se SDP koja ima gotovo 50 odsto bolji rezultat nego prošlog ljeta.

Treća je SD koja ima sličan trend, ali u suprotnom smjeru od SDP, dakle idu u minus.

Kao upozorenje ove stranke treba da razumiju činjenicu da je na Cetinju u nedjelju glasalo deset odsto ljudi manje nego u avgustu 2020.

Ipak, i za ovaj politički korpus moglo bi se reći da je, u zbiru, gabaritno sličan kao 2020.

Dakle, opozicija za godinu i po koliko nije na vlasti, nije, zbirno, izgubila birače. Nijesu se preselili na stranu vlasti. 

Podsjetimo razliku između vlasti i opozicije u nacionalnom parlamentu čini tek jedan poslanik.

Ono što vidimo jeste pregrupisavanje i u ovom dijelu političkog spektra. Draginji Vuksanović-Stanković i Rašku Konjeviću isplatila se hrabrost koju su pokazali u parlamentu i na ulici.

DPS se sada suočava sa tim na koji način su birači shvatili ono što je stranka radila petnaest mjeseci unazad.

Sa jedne strane od njih se i dalje najviše očekuje. Sa druge strane, oni su i dalje gromobran koji, očekivano tj. opravdano, akumulira najveći bijes protivnika. 

Međutim, svaki četrti njihov birač iz 2020. po svoj prilici, vjeruje da je DPS-u bilo važnije ono što im se dešavalo u stranci, nego ono što se dešavalo izvan nje.

Zato, nijedan takmac sa nedjeljnih izbora, u stvari, nema baš razloga za pobjednički zanos.