U Crnoj Gori je, prema zvaničnim podacima Uprave policije, tokom prošle godine ubijeno troje novorođenčadi, a od 2000. do kraja 2020. zabilježeno je čak 10 takvih ubistava.

Sagovornici ukazuju da su ubistva djece posebno monstruozna i da su uvijek izazivala veliko ogorčenje javnosti, te stoga treba raditi na adekvatnoj kaznenoj politici i što boljoj prevenciji čedomorstva, jer postporođajni period često zna da bude veliki psihički i psihološki izazov za žene koje postanučedomorke.

Javnost je lani u aprilu šokirana viješću da je u jednoj jami u Zeti, nedaleko od Podgorice, pronađeno tijelo novorođenčeta, a zločin je otkriven kada je policija obaviještena iz Kliničkog centra Crne Gore o intervenciji nad ženom (36), koja je bila u životnoj opasnosti zbog porođaja van medicinske ustanove.

Drugi slučaj se dogodio u Bijelom Polju kada su u kontejneruu centru grada, ispod gradske apoteke, komunalni radnici pronašli tijelo bebe.

U avgustu je policija u Pljevljima našla beživotno tijelo bebe u jednoj kući, nakon što su iz bolnice dobili prijavu da su primili pacijentkinju u teškom stanju, za koju su ljekari, nakon pregleda, utvrdili da se nedavno porodila.

Kriminalističar Velimir Rakočević kaže da je čedomorstvo jedan od najtežih zločina protiv života i tijela, te da se uvijek vezuje za majku. Objašnjava da kada drugo lice počini ubistvo djeteta, onda se to kvalifikuje kao teško ubistvo.

“Prilikom porođaja može doći do različitih poremećaja ili stanja koja dovode i do neuračunljivosti, ali svakako to nije nešto što abolira od odgovornosti. Porodilja po pravilu treba da ima idealne uslove kada se porađa, a ukoliko živi u lošim okolnostima ili se porodi van ustanove onda može doći do takvih činova koji imaju tragične posledice. Iako kada govorimo o zločinima nad djecom uvijek imamo tamnu brojku, odnosno neprijavljene slučajeve u odnosu na prijavljene, kod čedomorstva je ona mala jer žena ne može prikriti trudnoću”, pojašnjava Rakočević.

Neuropsihijatar Marina Roganović kaže da dugotrajno iskustvo pokazuje da se čedomorstvo pojavljuje u sredinama sa teškim socijalnim položajem trudnice, odnosno porodilje, ili u sredinama koje imaju izuzetno krute moralne stavove.

“Postoje različiti razlozi za čedomorstvo, a u svakom od njih je majka ta koja u okviru neke poremećene logike smatra da je ubistvo djeteta rješenje za neki problem. Ovo ubistvo može biti smišljeno pri čistoj svijesti ili počinjeno u afektu. Postoji i doživljaj majke da će ubistvom spasiti dijete od teškog života. Nijedna osoba nije zaštićena od različitih mentalnih problema, pa tako ni žena u trudnoći i pri porođaju. Blizu dvije trećine njih sa psihijatrijskim poremećajem postanu majke, a čak trećina tokom trudnoće i nakon porođaja može imati epizodu nekog mentalnog poremećaja”, ukazuje Roganovićeva.

Upozorava da je u periodu trudnoće i porođaja depresivnost žena četiri puta češća nego inače, a u toku prvog postporođajnog mjeseca čak 35 puta češća nego u drugim životnim periodima žene.

“Utvrđeno je da na svakih 1.000 normalnih porođaja, 100-150 žena oboli od depresije, a jedna do četiri razvije postporođajnu psihozu. U prosjeku, samo 2025 odsto depresivnih žena u postpartalnom periodu potraži profesionalnu pomoć”, objašnjava Roganovićeva.

Advokat Srđan Lješković je kazao da je jedini slučaj koji je odbio bio slučaj čedomorstva, jer kao branitelj mora ući u psihu onoga koga brani, a to je u slučajevima ubistva djeteta poseban problem.

Navodi da svaki zločin počinjen nad djecom javnost iznova ostavlja bez riječi, ali ujedno i pokazuje da nadležne institucije nijesu ni blizu toga da suzbiju pošast zlostavljanja djece, koja nerijetko završavaju monstruoznom smrću.

“Ono što je najtragičnije ne samo za naše već za svadruštvaje to što je većina te djece ubijena u krugu porodice, koja je trebalo da bude njihov sinonim za ljubav, zaštitu i bezbjednost. Ubice djece obično priznaju zločin navodeći nevjerovatne navode kao, na primjer, da je ubio dijete jer ga je ili je iritiralo to što je zbog gladi plakalo, kada je neko od roditelja lošeg psihičkog stanja ili je to u genezi porodice, u porodicama gdje su roditelji ili roditelj alkoholičar i ili korisnici psihoaktivnih supstanci, što bi pravnici rekli bolesna sredina”, kaže Lješković

Ovakvi slučajevi, ističe, najbolje pokazuju koliko su državne institucije zakazale, jer su nastradala nedužna djeca koja na vrijeme nijesu spasena iz nezdrave sredine.

“Da li je to psihički zdrava porodica, ima li konflikta u njoj i slično. Nema prevencije ni u čemu, čovjek je prepušten sam sebi. Sudovi obično izvode zaključak da je to je moment gubitka samokontrole, i da je stanje afekta u mnogim zakonima tretirano ne kao olakšavajuća okolnost, nego kao neka vrsta razumijevanja delikta ili incidenta”, pojašnjava Lješković.